Βράζει η πατρίδα μας. Οι τρομοκρατικές συντεχνίες που ευφημιστικά ονομάζονται «τηλεοπτικοί σταθμοί» λίγο θέλει ακόμα να μας κάνουν σαν τον Παναγή, τον ήρωα της νέας νουβέλας του Γιάννη Μακριδάκη: «Τελικά την έσπασε τη ρημάδα και ξέδωσε. Παραμονή Τσικνοπέμπτης ήτανε, γύρω στις εννιά το βράδυ, σαν πέταξε το τασάκι και την επήρε την παρουσιάστρια στο δόξα πατρί, της έκοψε την ανάσα πάνω που πήγαινε να πει τα πιο σημαντικά νέα∙ ένα τσαφ έγινε, πεταχτήκανε κάτι σπίθες, πέσανε και τα φώτα του μαγαζιού, αλλά από κείνη την ώρα και ύστερα σα να συνήλθε ο Παναγής, πήγε για ύπνο πιο ήσυχος και με την αυγή σηκώθηκε σαν καινούργιος, σα να μην την πέρασε ποτέ την κρίση εκείνη […]» (Το ζουμί του πετεινού, εκδ. Εστία, 2012).
Η κρίση, οι αίτιοι και τα αίτια, οι τρόποι ανάκαμψης. Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί σε ένα γαϊτανάκι να τυλίγουν με τις μετέωρες ανακρίβειές τους τον Έλληνα. Πολιτικοί και πολιτικάντηδες σε έναν χορό ευκαιριακών θεωρήσεων και αναθεωρήσεων, σε πολιτικά τολμήματα και τούμπαλιν πισωγυρίσματα, τα ψηφοδέλτια αμέτρητα, αχανές πεδίο βολής – να δούμε μήπως λιγοστέψουν στον επόμενο γύρο.
Και η ετυμηγορία του άμεμπτου λαού; Γεννά άραγε την ελπίδα ή προκαλεί τη θλίψη; Μάλλον και τα δύο. Χαρμολύπη: το συναίσθημα που διατρέχει σαν ρίγος τη ραχοκοκκαλιά όταν ο αποχωρισμός του δοκιμασμένου παλιού ανακατώνεται με την πρόκληση του άψαυστου καινούργιου. Χαρμολύπη.
Χαρά, γιατί τα κόμματα που κυβέρνησαν ως τώρα τον τόπο δέχτηκαν ένα ξεγυρισμένο χαστούκι (κοινώς, πάταρο) στην εξουσιοθρεμμένη αλαζονεία τους, η οποία κυρίως οδήγησε τη χώρα να ξοκείλει στην άνευ προηγουμένου διεθνή ξευτίλα. Και λύπη όμως, γιατί οι νέες δυνάμεις που αναδεικνύονται στη Βουλή, αφενός παρουσιάζουν μιαν εξίσου θλιβερή αλαζονεία, αφετέρου τρομάζουν∙ τρομάζουν, και λόγω ύφους, και λόγω ήθους.
Κομπάζουμε για τους αρχαίους προγόνους μας και την υπερχιλιετή ιστορία μας, για τα φώτα του πολιτισμού που δώσαμε στους βάρβαρους. Δυστυχώς, το εκλογικό αποτέλεσμα αποδεικνύει περίτρανα ότι έχουμε γραμμένο στα παλιά μας τα παπούτσια έναν διανοητή, που τον κάνουμε από αρχαίος να μοιάζει αχρείος: τον Αριστοτέλη, που δίδασκε ότι μόνο η μεσότητα σώζει. Τα άκρα φθείρουν. Και τα άκρα – τα εντελώς άκρα, ζερβοδεξιά – είναι ήδη ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των επιλογών των απογόνων του Αριστοτέλη.
Και άκρα – για να μη γελιόμαστε – δεν είναι μόνο τα ναζιστικά ακροδεξιά μορφώματα. Η μετεμφυλιακή ιδεολογική επικράτηση της Αριστεράς αποσιώπησε όσο ήταν εφικτό τα σταλινικά γκουλάγκ, τη Σιβηρία, τους «εχθρούς του λαού», τους χιλιάδες ορθόδοξους χριστιανούς μάρτυρες. Εξίσου φασιστικός με τον εθνικοσοσιαλισμό του Χίτλερ υπήρξε και ο υπαρκτός σοσιαλισμός του Στάλιν. Και στην ελληνική Βουλή του 2012 υπάρχουν νοσταλγοί και των δύο…
Ούτε βέβαια ταραχοποιοί είναι μόνο οι κοντοκουρεμένοι, αγράμματοι, στρατόκαβλοι μπρατσαράδες. Αντίστοιχου φυράματος είναι και μακρυμάλληδες πανεπιστημιακής μόρφωσης αντιεξουσιαστές κουκουλοφόροι με θεωρητική αναρχική, ακροαριστερή κατάρτιση. «Βλάπτουν εξίσου τη Συρία και οι δυο τους», ως άκρα, ως αριστοτελική υπερβολή και έλλειψη.
Το αναμφισβήτητο γεγονός είναι ότι ζούμε μια κοσμοϊστορική περίοδο. Θεωρητικά η Αριστερά ενωμένη θα μπορούσε να κάνει κυβέρνηση στην Ελλάδα του 2012! Όχι του 1946, του 2012! Κι απ’ την άλλη, κοντά ένας στους δέκα Έλληνες ψήφισαν ένα κόμμα συγκαλυμμένα, αλλά και τόσο φανερά ναζιστικό.
Κι εδώ έρχεται ο καταλυτικός ρόλος των δασκάλων. Γράφει στην ίδια νουβέλα ο Μακριδάκης με το χιώτικο ιδίωμα για τον Παναγή: «σαν ήτανε η κόρη του μικρή και αρρώσταινε, έβγαινε μες στο περιβόλι τη νύχτα, ο μέγας αφέντης, ξεδιάλεγε στα γρήγορα ένανε διπλόκροσσο, με ένα μπαμ τον κατέβαζε από τη μαντερινιά στο άψε σβήσε και τον έφερνε στο σπίτι, χραπ, του τραβούσε μάνι μάνι το ποκάμισο, τον εζεματούσε και τον παράδινε στη Θεοδοσία για να τον κάμει ζουμί να ρουφήξει το παιδί και να γιάνει, το ζουμί του πετεινού και νεκρό ανασταίνει, έτσι λέγαν οι παλιοί έτσι πρέπει να κάνομε κι εμείς, της έλεγε τότε». Η παιδεία των νέων είναι το ζουμί του πετεινού, η γιατρειά για το αρρωστιάρικο, σχεδόν απονεκρωμένο πολιτικό σκηνικό.
Τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών αποκαλύπτουν την αδυναμία του εκπαιδευτικού συστήματος να κομίσει στη νεολαία αίσθηση της Ιστορίας, εικόνα για το τι ήταν ο ναζισμός, ο φασισμός, ο σταλινισμός, πόσο αίμα χύθηκε στον β’ παγκόσμιο πόλεμο, τι στην ευχή υποστηρίζουν όλοι αυτοί που ηδονίζονται ακόμα στη θύμηση της τραγωδίας εκείνης. Τα παιδιά δεν ξέρουν, δεν έχουν ιδέα. Αλλά και οι μεγαλύτεροι δεν θυμούνται. Τόσο γρήγορα, μέσα σε τρεις γενιές, απολησμονήθηκε ο όλεθρος. Και ψηφίζουν σήμερα δήθεν από αγανάκτηση, χωρίς μια στάλα «έλλογης οργής», ασπόνδυλοι καφενόβιοι που θυμίζουν εκείνους του Άγγελου Τερζάκη:
«Μου έχει τύχει πάμπολλες φορές, σε συζήτηση όχι διαλογική αλλά σε κύκλο, ν΄ ακούσω κάποιον να λέει, όταν οι διαπιστώσεις φαίνονται να φτάνουν σε αδιέξοδο: «Μωρέ εμάς μας χρειάζεται δικτατορία!» - και δυο-τρεις άλλοι γύρω να συμφωνούν, κουνώντας επιδοκιμαστικά τα κεφάλια τους. Τότε κάτι μαραίνεται μέσα μου, με κυριεύει αθυμία. Όχι γιατί οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται, κατά τη γνώμη μου, σε πλάνη. Αλλά γιατί βλέπω πόσο εύκολα απεμπολούν τα άτομα τις ελευθερίες τους, τα ευγενέστερα δικαιώματα τους, ό,τι με τόσους αγώνες έχει κατακτηθεί στο μάκρος της ιστορίας, με τόσο αίμα. Απεμπολούν δηλαδή την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και πόσο είναι πρόθυμοι οι άνθρωποι να την ανταλλάξουν με μιαν αβασάνιστη, κοντόθωρη, χαμηλή αμεριμνησία, που δεν τους εξασφαλίζει – όπως νομίζουν – τα κεκτημένα, αλλά που τους δίνει την ψευδαίσθηση πως τα εξασφαλίζει. Γιατί κανένας, κι ο πιο ανιστόρητος, δεν μπορεί να μην ξέρει ότι τα τέτοια καθεστώτα, τ΄ αυταρχικά, τα πιεστικά, έχουν κακό τέλος, και πως τη στιγμή της ανατροπής τους ο σπασμός κλονίζει συθέμελα, συνεπαίρνει τα πάντα, παράνομα και νόμιμα μαζί, ένοχα κι αθώα». (Άγγελος Τερζάκης, Προσανατολισμός στον αιώνα, Εκδόσεις των φίλων, 2000).
Εκτός φυσικά, κι αν δεν είναι απλά θέμα αμεριμνησίας, αλλά όντως το φίδι είχε αφήσει αυγά να επωάζονται…
http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr
