Η Ελλάδα του Μ. Θεοδωράκη κόντρα
στην Ελλαδίτσα των κομματανθρώπων.
Πολιτικό θέσφατο: «όποιος φεύγει απ’ το μαντρί τον τρώει ο λύκος». Λάθος∙ όποιος φεύγει απ’ το μαντρί τον τρώνε αυτοί που μένουν μέσα. Ποτέ δε γίνεται ευμενώς αποδεκτή η φυγή ενός συντρόφου από οποιοδήποτε κόμμα. Αυτός που μέχρι χτες ήταν άψογος, σήμερα που εκδύθηκε τον παραταξιακό μανδύα αποκαλύφτηκαν οι ελλείψεις του, τα λάθη, οι αδυναμίες του. Όσοι σύντροφοι τον επαινούσαν, τώρα τον μέμφονται. Μη ρωτάς γιατί δεν το κάναν μέχρι χτες. Πρόλαβε ο άνθρωπος να αλλάξει σε μια μέρα; Όχι. Απλά ως τα χτες ήταν σύντροφος.
Η συμπεριφορά αυτή παρατηρείται σε όλους τους πολιτικούς χώρους, ανεξαρτήτως ιδεολογικού προσανατολισμού. Ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει η περίπτωση της Αριστεράς. Και μιας και η επικαιρότητα τρέχει, το μέγιστο σύγχρονο παράδειγμα είναι η αντιμετώπιση του Μίκη Θεοδωράκη. Περιττή η αναφορά στο έργο και τους αγώνες του ανδρός. Επειδή όμως είναι από τους ανθρώπους που υπηρετούν ΜΟΝΟ τον Ελληνισμό και αυτές του οι υπηρεσίες δεν ανέχονται στο σβέρκο τους κανένα καπίστρι κανενός κόμματος για να τις κατευθύνει ή να τις ελέγχει, προτάσσει, ο Μίκης Θεοδωράκης, τον ακραιφνή πολιτικό του λόγο πέρα και πάνω από κόμματα με παρωχημένες θέσεις. Τους έχει ξεπεράσει. Κι ας πέρασε τα 85.
Έτσι λοιπόν, ακούμε από ‘δω κι από ‘κει, από διάφορα «φωτισμένα» και «προοδευτικά» μυαλά και χείλη για τον πρώην σύντροφο Μίκη Θεοδωράκη ότι ξεμωράθηκε, τα ‘χασε, ρετάρει, και πολλά άλλα ευφάνταστα, ενδεικτικά της αντιληπτικής ικανότητας αυτών που τα εκστομίζουν. Τα ακούς από χείλη που μέχρι χτες έπιναν νερό στο όνομά του, τον είχαν Θεό, μπροστάρη, ίνδαλμα, σύμβολο. Κι όλη αυτή η κολοτούμπα, μόνο και μόνο γιατί ο Μίκης Θεοδωράκης εκφράζει λόγο αντίθετο με την κομματική γραμμή. Πραγματικά είναι για λύπηση όσοι, την ώρα που στρέφονται εναντίον του με αυτά τα ανεκδιήγητα, η ψυχή και η καρδιά τους σφίγγεται, είτε γιατί νιώθουν την ιεροσυλία που διαπράττουν, είτε γιατί κατά βάθος συμφωνούν μαζί του. Απλά δεν τολμούν να κόψουν το λουρί.
Σοσιαλιστικό (άρα αριστερό) καμώνεται ότι είναι και το κυβερνόν κόμμα. Σοσιαλιστής άρα και ο χρισμένος από αυτό Δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Ίσως και αριστερότερος του πασοκικού σοσιαλιστή, με προοδευτικές αρχές, ιδέες, εμφάνιση. Έδινε την εντύπωση προεκλογικά ότι ήταν μια προσωπικότητα που υπερέβαινε τον κομματικό κομφορμισμό προς όφελος της πόλης. Κι όμως. Για χτες, Πέμπτη 9 Ιουνίου, ο Μίκης Θεοδωράκης είχε οργανώσει ανοικτή συγκέντρωση στην πλατεία Αριστοτέλους, με κύριο ομιλητή τον ίδιο και θέμα «Όχι στο ξεπούλημα της Ελλάδας». Και ο άρχοντας της πόλης τι κάνει; Του στερεί το βήμα. Τον στέλνει δεξιά κι αριστερά, επικαλούμενος απόφαση που λέει ότι η συγκεκριμένη πλατεία παραχωρείται μόνο «για εκδηλώσεις φιλανθρωπικού χαρακτήρα ή εκδηλώσεις που απευθύνονται σε παιδιά». (Κρατάω βέβαια μια επιφύλαξη, γιατί αυτές οι γραμμές γράφονται Τετάρτη βράδυ, και ίσως ο κ. Μπουτάρης να επέτρεψε την εκδήλωση, καθώς, προσπαθώντας να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, δήλωνε με το ίδιο ύφος: «το πολύ πολύ να κόψω μία τυπική κλήση στους διοργανωτές της συγκέντρωσης για παράνομη χρήση δημοτικού χώρου […] Τον Μίκη Θεοδωράκη τον σέβομαι… τον τσαμπουκά δεν καταλαβαίνω»).
Ενοχλεί ο Μίκης Θεοδωράκης σίγουρα. Πάντοτε ενοχλούσε όσους περιόριζαν τα δικαιώματα, την ελευθερία, τη Δημοκρατία. Σε δήλωσή του ο ίδιος ο συνθέτης είπε: Παλαιότερα, επί εποχής βασιλευομένης Δημοκρατίας, που είχα το ίδιο πρόβλημα κάθε φορά που σκόπευα να πάω στην Θεσσαλονίκη, γνώριζα το Κέντρο από το οποίο εκπορεύονταν οι απειλητικές προειδοποιήσεις. Σήμερα όμως, σε συνθήκες Δημοκρατίας, αδυνατώ να καταλάβω με ποιο τρόπο συντονίστηκαν ο Δήμαρχος με τον Πρύτανι και γιατί στρέφονται εναντίον μου, μιας και μόλις χτες ήμουν βέβαιος για τα φιλικά τους αισθήματα απέναντί μου. Εν πάση περιπτώσει δεν πρόκειται να ξαναγυρίσω σε κείνες τις εποχές, που η Εξουσία με αντιμετώπιζε σαν πολίτη β΄ κατηγορίας. Η πλατεία Αριστοτέλους υπήρξε πάντοτε έως τώρα χώρος πολιτικών και άλλων εκδηλώσεων και δεν πρόκειται να επιτρέψω σε κανένα να μου στερήσει το δικαίωμα που απολαμβάνουν όλοι οι άλλοι. Έτσι στην περίπτωση που επιμείνουν στις απαγορεύσεις και στους αποκλεισμούς, δηλώνω ότι από το απόγευμα της Τετάρτης θα «καταλάβω» μόνος μου τον δημόσιο αυτόν χώρο, που μου ανήκει όπως ανήκει σε όλους και αν τολμούν, ας έλθουν να με διώξουν δια της βίας».
Τι συνέβη με τον κ. Μπουτάρη; Την πιο εύστοχη απάντηση τη δίνει ο επίσης ομιλητής – και ο ίδιος πλέον αποδιοπομπαίος τράγος των αριστερών κομμάτων – Κώστας Ζουράρις, τονίζοντας ότι ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης λειτουργεί ως παρακράτος του ΠΑΣΟΚ. Όσοι μπορείτε να βρείτε στο διαδίκτυο και να ακούσετε τις δηλώσεις του, δεν θα χάσετε!
Με άλλα λόγια, όσο προοδευτικός κι αν φαίνεται κάποιος (να το πάλι το «φαίνεσθαι» και το «είναι»), δεν αντέχει να πορευτεί έξω απ’ την κομματική ομπρέλα. Ίσως όμως να ανήκει κι αυτός στους παραπάνω που είναι για λύπηση.
Ψάχνουμε για πνευματικούς ανθρώπους. Μας ρωτούν τα παιδιά τι σημαίνει αυτός ο όρος και αναζητούμε παραδείγματα. Ποιο σαφέστερο και ακριβέστερο παράδειγμα από τον Μίκη Θεοδωράκη; Έργο, αδιάλειπτη αγωνιστική παρουσία, λόγος. Κι αυτή τη φωνή – που την αναζητάμε – τελικά τη φιμώνουμε ή την υποβαθμίζουμε, θυσία στο βωμό της κομματικής υπηρεσίας. Πρώτα το κόμμα, ύστερα η Ελλάδα. Τι μπορούμε να ελπίζουμε από ‘κει και πέρα;
http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr
▓▓ μικρά ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓
Επιτέλους! Ο πεζόδρομος της Νιγρίτας παραδόθηκε στους πεζούς, έστω και μόνο για τις ώρες μετά το κλείσιμο της αγοράς. Είναι ένα πρώτο βήμα και αξίζουν συγχαρητήρια στη δημοτική Αρχή. Ωστόσο, οφείλουν να βρουν έναν καλύτερο τρόπο απ’ τις πρωτομαγιάτικες κορδέλες να κλείνουν τον δρόμο, γιατί έτσι πολλά οχήματα παραβιάζουν την απαγόρευση. Και οι μαγαζάτορες να σεβαστούν τα όρια για τα τραπεζοκαθίσματα για να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Γλίτωσα κι εγώ από τις εβδομαδιαίες φωτογραφίες. Μόλις θα μπει για τα καλά το καλοκαίρι και συνειδητοποιήσει κι ο κόσμος τα νέα μέτρα, θα βάλω εδώ μια μεγάλη φωτογραφία του δικού μας – επιτέλους –πεζόδρομου, σαν (πετυχημένο) επίλογο αυτής της προσπάθειας της στήλης για πεζοδρόμηση του κέντρου, που κράτησε περίπου ένα χρόνο.
