Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ “ΠΕΡΙΠΟΥ” (09 12 2011)

Περίληψη της ομιλίας του Κώστα Ζουράρι στην Καλαμπάκα στις 13/11/1995.


Ο γνωστός διανοούμενος (χαρακτηρισμός που αποποιείται) και εκφραστής της Ελληνορθόδοξης παράδοσης Κώστας Ζουράρις ανέπτυξε για μία ακόμη φορά τις απόψεις του ενώπιον του τρικαλινού κοινού (στο ξενοδ. Διβάνη στην Καλαμπάκα) προσκεκλημένος του Δήμου Καλαμπάκας. Πληθωρικός και γλαφυρός στην ομιλία του κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον των ακροατών χρησιμοποιώντας εκλαϊκευμένη γλώσσα σ' ένα δύσκολο θέμα: "Η Ελληνική (ρωμαϊκή) αντίληψη περί πολιτικής".

"Πυξίδα" για τον ομιλητή αποτέλεσε ως συνήθως το παρελθόν - η εποχή του Θουκυδίδη και τα πρωτοχριστιανικά χρόνια - που του επέτρεψε να δώσει ερμηνείες για το παρόν και εκτιμήσεις για το μέλλον.
Εκείνο πάντως που εντυπωσιάζει τον ακροατή ή συνομιλητή του Κώστα Ζoυράρι, και όσους ιδιαίτερα τον γνωρίζουν είναι ότι οι σκέψεις του παρουσιάζουν μια διαχρονική "φρεσκάδα" ταυτισμένες με τον αιώνιο ελληνικό τρόπο ζωής.
Απ' αυτό το σημείο άλλωστε ξεκίνησε τα προλεγόμενα του επισημαίνοντας την αδιατάρακτη συνέχεια της Ελληνικής ζωής των 4.000 χρόνων.
Παρατήρησε όμως ότι η Ελλάδα συνεχίζει να είναι "αποικιοκρατούμενη" από το 1204 ως σήμερα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Η Ελληνική πρόταση ζωής βασίζεται στο τρίπτυχο "Πλήθος-Ευβουλία (καλή βούληση) - Αριστοκρατία".
Αυτό σημαίνει ότι η λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος προϋποθέτει την ύπαρξη και το ρόλο στους κανόνες του παιχνιδιού, ο θρίαμβος συνυπάρχει με την παρακμή και αυτό γίνεται σεβαστό απ' όλους. "Παιδεία ουχί χρήσιμη και αναγκαία αλλά ελεύθερη και καλή" είναι η ειδοποιός διαφορά της ελληνικής παιδείας στην οποία στηρίζεται ο τρόπος ζωής.
Στο συνέδριο πριν τον πελοποννησιακό πόλεμο, η απάντηση των Αθηναίων στις αιτιάσεις των Σπαρτιατών και των συμμάχων τους για την ιμπεριαλιστική συμπεριφορά τους είναι καταλυτική: "Πράγματι συμπεριφερόμαστε μ' αυτόν τον τρόπο σήμερα γιατί στο παρελθόν φοβηθήκαμε και γι αυτό αποφασίσαμε να μην ξαναφοβηθούμε στο μέλλον".
Σ' αυτό το σημείο ο Κώστας Ζουράρις κάνει μια αναγωγή στη σύγχρονη εποχή: "Αν οι Τούρκοι είναι βάρβαροι και απολίτιστοι το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και με μας". Αυτό είναι το αποτέλεσμα της ελληνικής σκέψης που μπορεί να είναι δυσάρεστο πολλές φορές για μας.
Αυτός ο αλαζονικός ελληνικός τρόπος σκέψης συνιστά μια καταδίκη του ρατσισμού και του εθνοφυλετισμού. Η καταδίκη παράγει επιείκεια γιατί αφαιρεί τα ιδεολογικά κριτήρια και εξισώνει τους ανθρώπους.
Ο Κώστας Ζουράρις επιστρέφει στην αρχική του διαπίστωση. Ο νικητής (στην Ελλάδα) είναι νικημένος ανάλογα με το "θανάτω, θάνατο πατήσας". Αυτό σημαίνει ότι μπορείς να πατήσεις το φόβο και μέσω του θανάτου του φόβου ν' αγκαλιά- σεις όλο τον κόσμο.
Στη συνέχεια αναφέρθηκε σε τρία μεγάλα πολιτειακά κείμενα (Ιλιάδα - Πελοποννησιακός πόλεμος - Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη), όπου μπορεί να διακρίνει κανείς την πολιτειακή ελληνική αυτογνωσία.
Και στα τρία κείμενα περιγράφεται μια διαρκής εμφύλια διαμάχη.
Για τον Έλληνα ο εχθρός είναι ταυτόχρονα και φίλος. Οι έννοιες άσπρο-μαύρο στην πολιτική ζωή δεν είναι αντίθετες αλλά σύμμεικτες και συγκεχυμένες. Χαρακτηριστική είναι η ελληνική λέξη "φιλονικία".
Ο Κώστας Ζουράρις συνδέει δύο γεγονότα που τα χωρίζουν πάρα πολλοί αιώνες.
Στην Ωμέγα ραψωδία της Ιλιάδας αναφέρεται ότι ο Δίας έβαλε μέσα σε δύο πιθάρια και καλά και άσχημα δώρα για τους ανθρώπους. Το ίδιο συμβαίνει όταν ο Μακρυγιάννης απευθύνεται στο βασιλιά Όθωνα: "έχω δυο τσέπες, στη μια έχω αλήθειες και στην άλλη ψέματα".
Εδώ η ειρωνεία έχει ελληνική εξήγηση. Είναι η αυτομεμψία, ο αυτοχλευασμός που παράγει κι ορίζει με κυνικό τρόπο το πεδίο πολιτικής. Τα στοιχεία της αλήθειας και του ψεύδους είναι μονίμως ανάμεικτα.
Ο Ελληνικός τρόπος ζωής βασίζεται στο "περίπου" κι όχι στο ξεκαθάρισμα του καλού και του κακού. Αυτό έρχεται σ' αντίθεση με τη Δυτική αντίληψη περί ουσιοκρατίας. Ότι δηλαδή δεν είναι δυνατόν ν' αναμειγνύεται το περιεχόμενο των δύο πιθαριών και ότι υπάρχει το απόλυτο καλό και το απόλυτο κακό που επιδιώκει ο άνθρωπος ως στόχο της ζωής του. Ο Ελληνικός τρόπος ζωής βασίζεται στη μοναδικότητα του "συναμφότερου". Στη συνύπαρξη του καλού και του κακού, δύο διαφορετικών αντιλήψεων μέσα στον άνθρωπο.
Και το τρίτο μέρος της ομιλίας του Κώστα Ζουράρι περιείχε μια σύγκριση της ορθόδοξης παράδοσης με το Δυτικό ορθολογισμό.
Η ορθοδοξία αποδέχεται τον πλούτο αλλά όχι τον πλούσιο. Εξισώνει την ενεργητική κλοπή με την παθητική αδράνεια μπροστά στην κλοπή. "Ούκ εστί μή αδικούντα πλουτείν" (δεν μπορείς να πλουτίσεις αν δεν αδικήσεις) είναι η αντίθετη άποψη με τη Δύση.
Ακόμα κι αν κάποιος πλουτίσει με την εκούσια συνδρομή των άλλων (λ.χ. τραγουδιστής) είναι κι αυτός κλέφτης. Γιατί δεν μπορούν να υπάρχουν τεράστιες αντιθέσεις στον πλούτο. Είναι αναγκαία η ανταποδοτική επιστροφή του πλούτου.
Επίσης, για τη Δύση η ιδιοκτησία έχει το νόημα της απόλυτης κατοχής και ισόβιας κυριότητας ενώ στην Ελληνική Ορθόδοξη παράδοση υπάρχει μόνο ψιλή (προσωρινή) κυριότητα.
Ο συλλογισμός της ελεύθερης αγοράς είναι σωστός αλλά βρίσκεται σε λάθος σχήμα. Επιδιώκει την ταύτιση με το απόλυτο στο αποτέλεσμα της προσπάθειας και έτσι βρίσκεται σ' αντίθεση με το ελληνικό "περίπου". Ο Κώστας Ζουράρις αναφερόμενος σ' ένα χωρίο του Ιωάννη Χρυσόστομου επισήμανε ότι οι αναμνήσεις και οι ιδέες δεν εξαργυρώνονται.
Δεν είναι όλα διατιμημένα σύμφωνα με την αξία του χρήματος αλλά με την προσωπική θυσία και το αίμα. Η ανθρώπινη σκέψη δεν μπορεί να εξαγορασθεί και ν' αντικατασταθεί.
Και ο Κώστας Ζoυράρις κατέληξε, στην ομιλία του κάνοντας ένα σαφή διαχωρισμό της Ελληνικής νοοτροπίας από αυτή της Δύσης και της Άπω Ανατολής. Η Ελληνορθόδοξη παράδοση είναι προσωποκεντρική. Η επικοινωνία λ.χ. με τους αγίους γίνεται πρόσωπο με πρόσωπο. Στους Ανατολίτες (μουσουλμάνους) το μοναδικό πρόσωπο είναι ο ηγεμόνας που κρατάει το βούρδουλα και οι υπόλοιποι προσκυνούν.
Η Δύση μιλάει για το άτομο και όχι για το πρόσωπο, που στο τέλος ρέπει προς την κοινότητα. Υπάρχει μια μόνιμη διαμάχη ατομικιστών και κοινοτικών, δύο μορφών ζωής.
Στην ελληνορθόδοξη παράδοση υπάρχει ένα ισχυρό "εγώ" που λογοδοτεί όμως στην κοινότητα. Όπως αναφέρει κι ο Θουκυδίδης: "όταν ευημερεί η πολιτεία τότε βοηθάει και τους πολίτες ενώ δεν συμβαίνει το ίδιο όταν ευημερεί ο καθένας χωριστά". Η τελική διαπίστωση του Κώστα Ζουράρι είναι ότι ο Ελληνικός τρόπος ζωής παραμένει και σήμερα ανώτερος από τη Δύση. Ο θεσμός της οικογένειας λ.χ. είναι βαθιά ριζωμένος στη συνείδηση του Έλληνα και αυτό έχει πολλές θετικές συνέπειες για την προάσπιση του κοινοτικού πνεύματος.
Οι δείκτες της εγκληματικότητας λ.χ. παραμένουν σε πολύ χαμηλά επίπεδα σε σχέση με την πολιτισμένη Δύση.
Ο Έλληνας κρατάει ζωντανό ακόμη το αιώνιο πνεύμα του και μπορεί να συνομιλήσει με τον άγνωστο διπλανό του.

Δηνοσιεύτηκε στο www.antibaro.gr

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

«ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΙ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ» (25 11 2011)

Η απάντηση στην σκοτεινιά της κρίσης.

Όπου και να γυρίσω η Ελλάδα πληγωμένη. Η μικρή Ελλάδα, η κοντινή μας, γύρω μας Ελλάδα. Η πληγωμένη χώρα πληγώνει και τους ανθρώπους της. Σκυθρωποί, συννεφιασμένα πρόσωπα, σαν να βαραίνει πάνω τους η σκιά της αγωνίας και του προβληματισμού. Ακόμα κι εκείνη η τυπική απάντηση στο φιλικό ερώτημα «τι γίνεται;», υπονομεύεται απ’ την μελαγχολία της αβεβαιότητας: ποιος απαντάει πια «μια χαρά!» δίχως να το διπλοσκεφτεί;
Ο άνθρωπος αισθάνεται να αλλάζουν τα δεδομένα του, να μεταστρέφεται η πραγματικότητα, η ίδια η ζωή του. Ψαλίδι στους μισθούς, στις συντάξεις, στα επιδόματα, χαράτσι για το σπίτι, υπέρ αλληλεγγύης, φόρος επιτηδεύματος, το πετρέλαιο στα ύψη, το ίδιο και η βενζίνη, η αγορά βογγάει, απολύσεις και ανεργία, σκέψεις για εξωτερική μετανάστευση, οι τιμές δεν πέφτουν πουθενά, τα δάνεια τρέχουν, τα κανάλια στον ορυμαγδό, οι αριστεροί σκούζουν, οι δεξιοί ωρύονται, οι πασόκοι (του βαθέως) σε κρίση ταυτότητας εδώ και χρόνια, οι πρωταγωνιστές της εποχής τεχνοκράτες (τραπεζίτες/ οικονομολόγοι) μιλούν μιαν ακατάληπτη γλώσσα, spreads, funds, cds, χίλιοι μύριοι ευρωπαίοι πάρεδροι οργανισμών και παρατρεχάμενοι σουλατσάρουν, άγχος, άγχος, άγχος…
Σκέφτεσαι να γράψεις για ένα θέμα και κομπιάζεις. Ο καιρός είναι του πανικού, ποιος να νοιαστεί για μικροθέματα, ποιον καίει το οτιδήποτε άλλο όταν αυτή η ζάλη τον έχει φτάσει στα όριά του; « Σαν πάει κάτι να γραφεί είναι ως αν να γράφονταν από την άλλη μεριά αγγελτηρίων θανάτου. Γι’ αυτό και τα ποιήματά μου ειν’ τόσο πικραμένα και είναι – προπάντων - και τόσο λίγα». (Ν. Εγγονόπουλος, Ποίηση 1948).
Μπροστά στο φάσμα της κατάθλιψης, η λύση είναι μία: να μη χάσουμε, πέρα απ’ όλα τα’ άλλα και την εξωστρέφειά μας. Την παρέα μας. Είναι επιτακτική πλέον ανάγκη η καλή συναναστροφή με πρόσωπα που μας φτιάχνουν τη διάθεση, που μας κάνουν να γελάμε. Φτάνει η μιζέρια, φτάνουν όλοι αυτοί που μας σκοτεινιάζουν ολημερίς κι ολονυκτίως. Οι καλές παρέες να μαζεύονται μερικά βραδάκια, σε ταβερνούλες να μιλάνε, να γελάνε, να ασχολούνται με όποια χαζομάρα πέσει στο τραπέζι, να αλληλοπειράζονται, να θυμούνται. Με ραδιόφωνο ή κασέτα. Και με κλειστή την τηλεόραση. Να μη χαθεί η χαρά μας. Όσο μπορούμε να γελάμε σημαίνει ότι τίποτα δε χάθηκε ολοσχερώς, ότι ακόμα υπάρχει ελπίδα. Σημαίνει ότι κάθε αναποδιά μπορούμε έτσι, μαζί, να την ξεπεράσουμε και να ξαναβγούμε μπροστά, επιθετικοί.
Σημαίνει τέλος, ότι μπορούν να ξαναζωντανέψουν «των Ελλήνων οι κοινότητες» του Νιόνιου που διαχρονικά στήριξαν την ενότητα του έθνους, αλλά στα χρόνια της ευμάρειας των δανεικών οπισθοχώρησαν μπροστά στον ατομικισμό μας.

http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

ΠΡΟΣΔΟΚΩ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΝΕΚΡΩΝ… (27 10 2011)

Ο αργός θάνατος του πολιτισμού και του τουρισμού
στη Νιγρίτα και τη Βισαλτία.



Κάθε κυριακάτικη εφημερίδα που σέβεται τον εαυτό της περιέχει οπωσδήποτε ένα ένθετο για ταξίδια. Ειδικοί συνεργάτες συντάσσουν ένα εβδομαδιαίο μίνι περιοδικό προτείνοντας στους αναγνώστες προορισμούς, δραστηριότητες, καταλύματα, χώρους διασκέδασης ή ψυχαγωγίας.
Στις 16 Οκτωβρίου, μεγάλης αθηναϊκής εφημερίδας (Καθημερινή) το αντίστοιχο ένθετο ήταν αφιερωμένο στο νομό Σερρών. Μέτρησα (μαζί με το εξώφυλλο) οκτώ σελίδες που αναφέρονται στα άξια επίσκεψης μέρη, στα οποία επιτόπου παραβρέθηκε ο απεσταλμένος Ντίνος Κιούσης, που είναι παράλληλα και ο υπεύθυνος ελληνικών προορισμών του περιοδικού. Με λύπη μου λοιπόν παρατηρώ ότι η μόνη αναφορά στη Νιγρίτα μέσα σε όλες αυτές τις σελίδες είναι η… αποτύπωσή της στο χάρτη του νομού!
Αφήνοντας εκτός προγράμματος τη λίμνη Κερκίνη (μάλλον την είχαν σε προηγούμενο αφιέρωμα), ξεκίνησαν από την πόλη των Σερρών, παίνεσαν τις πλατείες, τα καφέ στους πεζόδρομους (τι σας θυμίζει;), το Μπεζεστένι, τα νεοκλασικά, το Αυτοκινητοδρόμιο, τα βυζαντινά μνημεία και την Κοιλάδα, ωστόσο ενοχλήθηκαν από το κυκλοφοριακό. Την άλλη μέρα επισκέφτηκαν το Σιδηρόκαστρο, αναφέρθηκαν στην ιστορία του, στην κοιλάδα του Κρουσοβίτη, στους νερόμυλους, και πάλι στα καφέ. Απογοητεύτηκαν από την κατάσταση των βυζαντινών τειχών και από τα σκουπίδια. Σειρά είχε το Άγκιστρο και η τουριστική του ανάπτυξη, ως μιας σημαντικής λουτρόπολης της Β. Ελλάδας. Το Ρούπελ με τη μοναδική του ιστορία και έπειτα, μέσα από τα βουνά, περνώντας από τη βίλα του δικτάτορα Παπαδόπουλου, έφτασαν στο Λαϊλιά. Την Τρίτη μέρα στη Μονή Τιμίου Προδρόμου, στο σπήλαιο της Αλιστράτης και στο φαράγγι του Αγγίτη. Στο τέλος του αφιερώματος παραθέτουν προτάσεις για διαμονή, φαγητό και αγορές.
Ποιος Νιγριτινός διάβασε αυτό το αφιέρωμα και δεν τον έπιασε μια μελαγχολία και μια θλίψη για την κατάντια μας; Κοτζάμ αφιέρωμα στο νομό Σερρών, και ούτε μια (αριθμός 1) αναφορά στη Νιγρίτα. Μείναμε στα δημοσιεύματα του… 1932. Η πάλαι ποτέ δεύτερη πόλη του νομού, τώρα στα αζήτητα. Οι άνθρωποι της «Καθημερινής» γύρισαν όλο τον νομό (κεντρικό, βόρειο και ανατολικό) εκτός από δω. Κι όμως, αν και δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τα αξιοθέατα της Νιγρίτας με τα άλλα του νομού, υπάρχει κι εδώ «μαγιά» για μια μικρή τουριστική ανάπτυξη. Υπάρχει το Λαογραφικό Μουσείο, υπάρχει βυζαντινό τείχος και τα λουτρά, υπάρχει ο Πύργος της Μάρως, τα αρχαία της Τερπνής, ο χώρος της ιστορικής μάχης στα Πλατανούδια, τα Γερακίνεια, τα πανηγύρια, τα νεοκλασικά, τα καπνομάγαζα.
Αναρωτιέσαι λοιπόν: ο κ. Κιούσης ήρθε ξεκάρφωτος στο νομό Σερρών; Μόνος του επέλεξε αυτούς τους προορισμούς; Ήξερε για το νομό ή ήρθε σε επαφή με τους Δήμους ή τοπικούς φορείς και ζήτησε στοιχεία και πληροφορίες; Μίλησε άραγε με τους υπεύθυνους του δικού μας Δήμου; Υπάρχουν υπεύθυνοι στο δικό μας Δήμο;
Αν όντως υπήρξε επικοινωνία και ενημερώθηκε ο συντάκτης του εντύπου, αλλά επέλεξε για οποιονδήποτε λόγο να εξαιρέσει τη Νιγρίτα και τη Βισαλτία από το ταξίδι του, έχει καλώς. Τι γίνεται όμως αν δε γνώριζε τίποτα για την περιοχή μας; Για αυτόν, το πολύ πολύ να πούμε ότι έκανε τη δουλειά του πλημμελώς. Όμως σε μας αναλογούν μεγαλύτερες ευθύνες, καθώς η φθίνουσα πορεία του τόπου οφείλεται κατεξοχήν στην αδυναμία των Δημοτικών Αρχών να προβάλλουν τον τόπο. Να ασκήσουν μια «επιθετική» πολιτική προώθησης της περιοχής και του πολιτισμού. Να βομβαρδίζουν με φυλλάδια, με emails, με προσκλήσεις για ημερίδες (πού είναι η συνέχεια των ιστορικών δύο Συμποσίων;) όλες τις πανελλαδικής κυκλοφορίας εφημερίδες και σχετικά περιοδικά, αφού πρώτα μεριμνήσουν για μια επαγγελματική, δηλαδή υψηλού επιπέδου και ποιότητας, οργάνωση και προβολή των τουριστικών πλεονεκτημάτων. Όλο όμως αυτό το εγχείρημα προϋποθέτει ανθρώπους με έμπνευση, θέληση, χρήμα και όραμα.
Δυστυχώς η πορεία της πόλης φαίνεται μη αναστρέψιμη. Γυρίζοντας πίσω στην τελευταία εικοσαετία τολμώ να πω ότι ο αργός πολιτισμικός θάνατος της Νιγρίτας αποτελεί τη συνισταμένη τριών άλλων επιμέρους κηδειών: του εργοστασίου εμφιαλώσεως, του ξενοδοχείου «Γερακίνα» και της Π.Ε.Ν. Φυτοζωεί, αν δεν έκλεισε κιόλας, το τριτοκοσμικό Υδροθεραπευτήριο, στέρεψαν και οι πηγές (;), άσε πια εκείνα τα ερείπια των δημοτικών θερμοκηπίων. Όλα αυτά, αποτελούσαν οχήματα διάδοσης της Νιγρίτας στο πανελλήνιο και πόλους έλξης. Όπου όμως έβαλε το χέρι ο Δήμος (άρχοντες και αρχόμενοι) σε αυτά τα χρόνια, το χρυσάφι μετατράπηκε σε…ζωικό λίπασμα.
Τι να δείξουμε στον κ. Κιούση;
Η μόνη ελπίδα – δυστυχώς – και εδώ, είναι οι τεχνοκράτες. Η ρομαντική αντίληψη περί δυναμικής του Δήμου ή των δημοτών έχει στην πράξη ακυρωθεί. Φαίνεται πλέον ξεκάθαρα ότι μόνο ιδιώτες επαγγελματίες του είδους, δοκιμασμένοι και πετυχημένοι στο χώρο και όχι τσαρλατάνοι – με το αναγκαίο, εννοείται, προσωπικό όφελος – μπορούν να αναστήσουν το θέμα Τουρισμός – Πολιτισμός στη Βισαλτία. Αλλιώς θα μείνουμε μόνο με τα χορευτικά των Συλλόγων και τα Γερακίνεια. Δηλαδή, μια κουκίδα μόνο στο χάρτη των κυριακάτικων εντύπων…


http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

ΕΧΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΑΤΡΙΔΑ; (07 10 2011)

Οι προκλητικές αντιθέσεις εν καιρώ κρίσεως.

Μια βόλτα στην αγορά, δυο τρεις κουβέντες με μαγαζάτορες, αρκεί για να καταλάβεις ότι η κρίση – έστω και όχι στην ακραία έκφανσή της – είναι πλέον εδώ. Τα παλιά τεφτέρια ξεσκονίζονται και ξαναβγαίνουν στο προσκήνιο, τα εμβληματικά κάδρα «ο πωλών τοις μετρητοίς/ ο πωλών επί πιστώσει» με τον καλοθρεμμένο σε έντονη αντίθεση με τον χρεοκοπημένο ξανακρεμιούνται σε εμφανή σημεία. Αυτή η αντίθεση όμως, εκτός από δείκτης επαγγελματικής τακτικής είναι και η καλύτερη αποτύπωση των άκρων που δημιουργούνται σε περιόδους κρίσης: η μεσαία τάξη καταργείται και έχουμε την πόλωση ανάμεσα στους λίγους πλούσιους και τους πολλούς φτωχούς.



Στην επαρχία ομολογουμένως οι κρίσεις πάντοτε γινόταν λιγότερο αισθητές. Περνούσαν ξώφαλτσα. Τους κραδασμούς απορροφούσε συνήθως η μικρή οικογενειακή παραγωγή (μπαξέδες, οικόσιτα) και η αλληλεγγύη συγγενών, γειτόνων ή φίλων. Στις πόλεις τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Μέσα στο καλοκαίρι έτυχε να βρεθώ στα Λαδάδικα στη Θεσσαλονίκη. Ανοιχτός καιρός, τα εστιατόρια στην πλατεία γεμάτα. Σε διπλανό παγκάκι καθόταν ένας κύριος, αξιοπρεπής εμφανισιακά, όχι κουρελής. Σε μια στιγμή, μόλις μια παρέα από ένα κοντινό τραπέζι φεύγει, ορμάει και γραπώνει τα κομμάτια κρέας που έμειναν, πριν προλάβει να τα μαζέψει ο σερβιτόρος, κι επιστρέφει στο παγκάκι να τα ξεκοκαλίσει. Αυτό στα χωριά δεν το έχουμε δει, και μάλλον δεν θα το δούμε, αλλά δεν παίρνω κι όρκο.
Μέσα όμως σε αυτές τις συνθήκες της οικονομικής ύφεσης, που άλλος πολύ, άλλος λιγότερο, τις βιώνουμε όλοι, γινόμαστε μάρτυρες εντελώς αντιφατικών φαινομένων, που ενταγμένα σε αυτές, φαντάζουν ως και εξωγήινα. Ανοίγουμε την Κυριακή το ένθετο των μικρών αγγελιών μεγάλης αθηναϊκής εφημερίδας και διαβάζουμε, π.χ., για ενοικίαση διαμερίσματος στο Λονδίνο (;) με τέσσερις-πέντε χιλιάδες ευρώ ενοίκιο το μήνα! Ή, για το πόσο πάει το τετραγωνικό σε Μύκονο, Σαντορίνη και κάποιες περιοχές της Αθήνας και χάνεις τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου.
Στο Λονδίνο το διαμέρισμα, αλλά η αγγελία απευθύνεται σε Έλληνες. Σε ποιους Έλληνες; Αυτούς που – κατά τον Τσίπρα - επένδυσαν τις οικονομίες τους σε ακίνητα στο δεύτερο ακριβότερο εμπορικό δρόμο του Λονδίνου και εκνευρίζονται οι Άγγλοι που οι τιμές κρατιούνται υψηλά λόγω των… Ελλήνων! Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι υπάρχουν όχι μόνο αυτοί που ζητάν τόσα λεφτά, αλλά και κάποιοι που θα τα δώσουν. Πολλοί από αυτούς τους κατέχοντες, προσπαθώντας να εξασφαλίσουν την περιουσία τους από πιθανή πτώχευση της Ελλάδας, έσπευσαν να φυγαδεύσουν τα χρήματά τους στην ασφάλεια του εξωτερικού, μόλις ήρθαν τα πρώτα σύννεφα.
Και καλά έκαναν, θα μου πείτε. Δικά τους είναι, κι εσύ τα ίδια θα έκανες στη θέση τους. Κι αυτή όμως η κίνηση δείχνει τη γενικότερη έκπτωση στις αξίες του Έλληνα, από τον πιο φτωχό ως τον πιο πλούσιο: γιατί έχει πάμπολλα χρόνια να ακουστεί η έκφραση «εθνικός ευεργέτης». Σε πολλές φάσεις της Ιστορίας, το ελληνικό κράτος ορθοποδούσε χάριν στην υλική (και όχι μόνο) στήριξη των επιφανών οικονομικά Ελλήνων. Αυτοί που πλούτιζαν στην Ελλάδα ή στη διασπορά, είχαν τη συνείδηση ότι έπρεπε να βοηθήσουν την πατρίδα τους, όταν το χρειαζόταν. Οι αντίστοιχοι σήμερα νάνοι (συγκρινόμενοι με γίγαντες, όπως ο Μπενάκης, ο Ζάππας και αναρίθμητοι άλλοι) δε χαλαλίζουν ούτε λεπτό (του ευρώ) για την έρμη πατρίδα η οποία τους πλούτισε.
Αυτή η αντιφατικότητα στο νεοελληνικό οικονομικό – αλλά και νοοτροπίας – τοπίο θυμίζει την κατάσταση που επικράτησε στην Αθήνα για λίγο καιρό μετά την αποχώρηση των Γερμανών και μέχρι τα Δεκεμβριανά, το 1944. Σε μια Ελλάδα που μόλις βγαίνει από την κατοχή, σε μια Ελλάδα του υπερπληθωρισμού που σε λίγο θα συρθεί σε ντροπιαστικό εμφύλιο, τι συμβαίνει; Αυτοί που είχαν (όπως και σήμερα) τα λεφτά τους στην Ελβετία, τα φέρνουν λίγα λίγα (φοβούνται ακόμη), ίσα ίσα για να μπορούν να οργανώνουν πάρτυ και δεξιώσεις στο Κολωνάκι, προς τιμήν της απελευθέρωσης και των απελευθερωτών Άγγλων!
Γράφει ο Βασίλης Ραφαηλίδης: « Αυτές τις μέρες γίνεται χαμός στο Κολωνάκι. Είναι τόσα πολλά τα πάρτυ που γίνονται κάθε βράδυ, που ο Άγγλος πρεσβευτής Ρέτζιναλντ Λίπερ δίνει διαταγή στους Άγγλους αξιωματικούς και στρατιώτες να αποφεύγουν τα συχνά πάρτυ, διότι εδώ ήρθαν για δουλειά και όχι για να χορεύουν με τις όμορφες και καλοζωισμένες αστές του Κολωνακίου, που ούτε κατάλαβαν την κατοχή. Τα βόλευαν καλά με τους Γερμανούς, τώρα τα βολεύουν καλά με τους Άγγλους, αργότερα θα τα βολέψουν καλά με τους Αμερικανούς. Και στο μέλλον θα τα βολέψουν καλά, πιθανόν και με τους Τούρκους. Κατά τα άλλα, η «εθνική αστική τάξη» παραμένει τάξη, όμως δύσκολα θα τη χαρακτήριζε κανείς εθνική. Άλλωστε, ο πατριωτισμός είναι κάτι που έτσι κι αλλιώς αφορά μόνο το πόπολο. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Προς το παρόν πάντως, οι Έλληνες αστοί δεν πρέπει να προκαλούν τους πεινασμένους Έλληνες, λέει ο Λίπερ, και απαγορεύει τα συχνά πάρτυ». [ΙΣΤΟΡΙΑ (κωμικοτραγική) ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ 1830-1974, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου].


Ο Ρέτζιναλντ Λίπερ





Ας είναι προσεκτικοί λοιπόν όταν θα έρθει η ώρα της επιστροφής. Σήμερα βεβαίως δεν υπάρχει Λίπερ, μιας και είμεθα ανεξάρτητον κράτος, που αποφασίζομεν από μόνοι μας για το παρόν και το μέλλον μας. Μάλλον δυστυχώς, γιατί αν δεν ήταν κι αυτός να τους βάλει φραγμούς, ποιος ξέρει που θα έφταναν!

Τι; Ενδημούν και σήμερα άλλοι Λίπερ;


http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

ΓΕΡΑΚΙΝΕΙΑ 2011

Τα υπέρ και τα κατά της φετινής διοργάνωσης

Αφού λοιπόν τελειώσαμε με τα σχολικά μας και τις συναντήσεις μας, καιρός να πούμε λίγα λόγια για τα φετινά Γερακίνεια, να ζυγίσουμε τα συν και τα πλην, να κάνουμε έναν μίνι απολογισμό:



+ Ευφυής η ιδέα να χορέψουν την ίδια μέρα όλοι οι σύλλογοι της Βισαλτίας. Εκτός από το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, πρέπει να προσμετρήσουμε την παρουσία των συγγενών και φίλων των χορευτών, που αθροιστικά γέμισαν την πλατεία.
+ Επιλογή Λέκκα: καταξιωμένος τραγουδιστής στο γνήσιο λαϊκό (όχι σκυλάδικο).
+ Αφοί Διονυσίου: οι μαρτυρίες ανθρώπων που γνώρισαν και έζησαν τον Στράτο Διονυσίου κάθε άλλο παρά υποστηρίζουν και πιστοποιούν την μεγάλη του αγάπη για τη Νιγρίτα (η φτώχεια και η προσφυγιά δεν είναι και ό, τι καλύτερο για όλους – πόσο μάλλον για τους Νιγριτινούς που τότε μάλλον τον περιφρονούσαν). Άλλωστε νομίζω (δεν είμαι σίγουρος) ότι και ο ίδιος ο Στράτος αναγνώριζε ως τόπο καταγωγής του τη Θεσσαλονίκη (ο Σαλονικιός). Παρ’ όλα αυτά, ήταν μια πολύ καλή βραδιά. Οι γιοί του ευτυχώς δεν μας είπαν δικά τους τραγούδια αλλά του πατέρα τους και η χροιά της φωνής τους, ιδίως του μικρού, μπόρεσε να αποδώσει θαυμάσια τα μεγάλα λαϊκά του Στράτου.
+ Πέννυ Λιάτσα: αποκάλυψη η θεαματική βελτίωση των φωνητικών ικανοτήτων ενός κοριτσιού από τη Νιγρίτα, που μπόρεσε να σταθεί δίπλα στον Άγγελο και το Στέλιο Διονυσίου. Μακάρι να σταδιοδρομήσει.
+ Όλες οι εκδηλώσεις έγιναν στο κέντρο της Νιγρίτας και μόνο εκεί, και μάλιστα όλες χωρίς αντίτιμο.
+ Τα περίπτερα που έστησαν οι τοπικοί σύλλογοι και φορείς. Ανεξάρτητα από την οικονομικό αποτέλεσμα, έκαναν γνωστά σε όλους, ντόπιους και ξένους τα στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν, το αντικείμενο με το οποίο ασχολούνται, τα προϊόντα τους.
+ Τα ξένα χορευτικά από Ουκρανία και Μολδαβία που χόρεψαν στο πηγάδι της Γερακίνας την Κυριακή το απόγευμα. Είχαμε καιρό να δούμε στα Γερακίνεια συλλόγους από το εξωτερικό, να θαυμάσουμε έναν ξένο, διαφορετικό πολιτισμό και θύμισε παλιότερες εκδηλώσεις.




Ας μετρήσουμε τώρα και τα αρνητικά:

- Ήχος Λέκκα: μικροφωνισμοί και πολύ χαμηλή ένταση, ίσως και λόγω βροχής. Αν προσθέσουμε και την υπνηλία που φέρνουν σε πολλούς τα τραγούδια του Χατζιδάκι, λίγο έλλειψε μερικοί να γείρουν στις καρέκλες τους…
- Έντυπο πρόγραμμα των εκδηλώσεων: γεμάτο ορθογραφικά και συντακτικά λάθη, η βιτρίνα των εκδηλώσεων στον κόσμο. Ας είναι πιο προσεκτικοί οι υπεύθυνοι αυτού του τομέα, για να μην εκτιθέμεθα παρά έξω, μιας και μιλάμε για εκδηλώσεις πολιτισμού. Μη μας περνάν και για αγράμματους…
- Χορευτικά Ουκρανίας και Μολδαβίας: παραβλέπω τις επιτηδευμένες χορογραφίες. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι σε ένα λαϊκό, παραδοσιακό γλέντι στις πατρίδες τους θα χορεύουν με τέτοιο «θεατρικό» τρόπο. Όμως, ρε παιδιά, μη μπλέκετε τα πολιτισμικά στοιχεία διαφορετικών λαών, τα υβρίδια δεν δίνουν πάντα το καλύτερο αποτέλεσμα. Αναγνωρίζω βέβαια, ότι οι άνθρωποι ήθελαν να μας ευχαριστήσουν, να μας τιμήσουν, χορεύοντας ελληνικούς χορούς, αλλά το αποτέλεσμα έκανε πολλούς να φρικάρουν: συρτάκι με τσακίσματα όλων των κλειδώσεων του σώματος, μοιάζοντας με τους δικούς τους χορούς, δεν είναι συρτάκι, αλλά κάτι άλλο, μάλλον τραγελαφικό.




Συμπερασματικά, τα συν βγαίνουν περισσότερα από τα πλην. Ο κόσμος ευχαριστήθηκε, ήταν σε γενικές γραμμές πολύς, άρα μπορούμε νομίζω να τα θεωρήσουμε τα φετινά Γερακίνεια πετυχημένα. Και του χρόνου καλύτερα.

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

«ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΚΑΛΗ ΓΕΝΙΑ…» (09 09 2011)

Οδυσσέας Ελύτης,
Ήλιος ο πρώτος, XIV



Παραλειπόμενα από τη συνάντηση των αποφοίτων 1991
του Γενικού Λυκείου Νιγρίτας.



Φαντάζομαι ότι πριν από είκοσι χρόνια και βάλε, κανένας δεν πρόσεχε όταν η Βλάχου, η Ψαρρά, η Χαριστούλη ή ο σχωρεμένος ο Βαγγελάρας ανέλυαν τον Ελύτη και την ποίησή του. Μάλλον η ώρα της λογοτεχνίας γινόταν η ώρα του Enjoy. Σήμερα όμως, όλοι θα τον μάθουν ή θα τον θυμηθούν:

• Είμαστε από καλή γενιά, γιατί η Αγγελική πήρε μέσα σε μία μέρα δύο αεροπλάνα για να βρεθεί στην συνάντηση αυθημερόν.
• Είμαστε από καλή γενιά, γιατί ο Σταύρος περίμενε πώς και πώς κάποιο τηλέφωνο στο εξωτερικό για να ενημερωθεί ότι το αντάμωμα θα γίνει. Και κατέβηκε για αυτό από τη Σόφια.
• Είμαστε από καλή γενιά, γιατί ο Γιάννης, σχεδόν ολομόναχος, έψαξε τηλέφωνα, διευθύνσεις, e mails, facebook, και προσπάθησε να βρει όσους μπορούσε και να τους ενημερώσει.
• Είμαστε από καλή γενιά, γιατί ο καθένας είχε κάτι να θυμίσει στον άλλον από τα σχολικά χρόνια. Ιστορίες ξεχασμένες, που αναδύονταν όμως αυτοστιγμεί στη μνήμη με το πρώτο άκουσμα. Κώστα, δεν ξεχνιέται τελικά ο Κεσούλης και η ιστορία της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους!
• Είμαστε από καλή γενιά, γιατί όλοι είχαν κάτι να πουν με όλους. Να ρωτήσουν, να μάθουν, να εκμυστηρευτούν. Σιγά σιγά όμως, ο καθένας έψαξε τη σιγουριά της παλιάς παρέας και οι ομηγύρεις μετασχηματίστηκαν θυμίζοντας τις σχολικές συντροφιές.






Στα «Τσίλικα» στις 3 Σεπτεμβρίου. Αρχές φθινοπώρου, όπως τότε που περιμέναμε να ανοίξουν τα σχολεία. Είκοσι χρόνια μετά το σχόλασμα, δέκα χρόνια μετά την πρώτη συνάντηση. Το σίγουρο είναι ότι η επόμενη θα είναι καλύτερη. Στόχος – μπαίνει από τώρα – να παραβρεθούν όλοι. Όσοι δεν ειδοποιήθηκαν, όσοι δε μπόρεσαν. Τα στοιχεία όλων συγκεντρώνονται και θα μοιραστούν σε όλους. Για να έχουμε να πούμε πολλά περισσότερα (και μακάρι όχι δυσάρεστα) και με πολλούς περισσότερους.
Έστω όμως και με αυτές τις οργανωτικές ελλείψεις, έστω και με τις απουσίες, η συνάντηση αυτή άξιζε. Άξιζε και μόνο για το βαθύ εκείνο «Γιαααα!», το γεμάτο έκπληξη και χαρά, που ξεστόμισε ο Γιώργης όταν αντίκρισε την Αγγελική μετά από είκοσι χρόνια...




Παρουσιολόγιο:
Αδάμ Σταύρος, Βαβούρα Μαρία, Βασιλούδα Αθηνά, Γιαννιώτου Νούλα, Δούζη Εύη, Δούζης Κώστας, Ζησιού Στέλλα, Καρακατσάνη Αγγελική, Καρακουλάκης Ευριπίδης, Καραπέπερα Θέμις, Κοντούδης Κλεάνθης, Μούτσιανος Γιώργος, Μούτσιανος Νίκος, Μπάκας Αλέκος, Μπουρνάρη Ευαγγελία, Νικολούσης Νίκος, Παπαϊωάννου Γιάννης, Παυλάκης Νίκος, Πιπιλιού Γιάννα, Πουλίδου Μερόπη, Σαραϊτίκας Κώστας, Σιδηροπούλου Μαρία, Σίσκος Απόστολος, Τέζας Γιώργος, Τερζή Γιώτα, Τσεκούρας Βαγγέλης, Φωτιάδου Στέλλα, Χατζητόλιου Λίτσα, Ψιλάκη Ελένη.



http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr



▓▓ μικρά ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓

 Εντυπώσεις από τα Γερακίνεια, την άλλη εβδομάδα.

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

ΓΛΩΣΣΙΚΟΣ ΔΟΝΚΙΧΩΤΙΣΜΟΣ (26 08 2011)



Η ατελέσφορη προσπάθεια καταπολέμησης
των γλωσσικών σεξιστικών στερεοτύπων.


Αγαπητοί/ές φίλοι/φίλες,

έχω επανειλημμένα εκφράσει από αυτές εδώ τις γραμμές τη χαρά μου, όταν βλέπω τους/τις εκδότες/τριες των τοπικών εφημερίδων να φιλοξενούν κείμενα γραμμένα από κάποιους/ες συμπολίτες/ισσές μας που είναι ικανοί/ες και θέλουν να συμβάλλουν ο/η καθένας/καθεμία με τον τρόπο του/της στο τοπικό γίγνεσθαι. Έτσι, στη Φωνή της Βισαλτίας συνδράμουν με τα αξιόλογα πονήματά τους συγγραφείς μόνιμοι/ες (όπως η κ. Παπλιάκα) ή περιστασιακοί/ες (όπως ο κ. Ζάχος), τονώνοντας τη δυναμική της εφημερίδας και το ενδιαφέρον για όλους/ες τους/τις αναγνώστες/τριες.

Πώς σας φάνηκε η προλογική παράγραφος; Τι αίσθηση σας έχει αφήσει; Κυλάει ο λόγος, ρέει, ή γίνεται δύσκαμπτος στην εκφορά και αφόρητος στην ακοή, σχεδόν αντιαισθητικός; Άσε που θυμίζει τον υποκριτικό μπαλκονάτο πολιτικό λόγο του τύπου: « Ελληνίδες, Έλληνες» ή «σύντροφοι, συντρόφισσες».
Παρατηρώ εδώ και πολύ καιρό ορισμένους (λίγους) συγγραφείς να έχουν επιδοθεί σε μια δονκιχωτική προσπάθεια αποχρωματισμού της γλώσσας από διάφορα στερεότυπα. Είναι αλήθεια ότι η γλώσσα, ως κάτι ζωντανό, έχει καθοριστεί κατά πολύ από ιστορικά και κοινωνικά συμφραζόμενα. Καθώς λοιπόν το αρσενικό φύλο κυριαρχούσε ανέκαθεν (εξαιρούνται μερικές μητριαρχικές κοινωνίες) σε κάθε τομέα του συλλογικού βίου, είναι φυσιολογικό το αποτέλεσμα να έχει φορτωθεί η γλώσσα με στερεότυπα που αποτυπώνουν αυτή την κατίσχυση του αρσενικού πάνω στο θηλυκό. Πλέον, μιας και η «ισότητα» των φύλων τείνει να καταστεί δεδομένη, βλέπουμε κι αυτήν την προσπάθεια κάποιων λογίων να επιτύχουν και την «ισότητα» των δύο γενών στη γλώσσα.
Φυσικά το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό. Έχει ξεκινήσει από Πανεπιστήμια της Δύσης. Το διάσημο Harvard μάλιστα είχε εκδώσει και μερικές οδηγίες/συμβουλές, σαν κανόνες γραφής και ομιλίας, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι απέναντι στα δύο φύλα. Και όπως καθετί καινούργιο που φυτρώνει στην Εσπερία, έτσι και αυτή η τάση βρήκε μιμητές και στη μικρή μας χώρα. Όμως, ακόμα κι αν παραβλέψουμε (που δε γίνεται) το αντιαισθητικό και δυσλειτουργικό (αντι-οικονομικό) κομμάτι του θέματος, υπάρχουν κι άλλα προβλήματα που κλείνουν την πόρτα σε μια τέτοιου είδους γραφή.
Πρώτα πρώτα, μήπως θα πρέπει και να μιλάμε έτσι; Γιατί, τι αξία έχει ένας μη ρατσιστικός λόγος όταν είναι μόνο γραπτός και όχι προφορικός; Και αν μπορείτε, τολμήστε να φανταστείτε μια συνομιλία με χρήση και των δύο γενών όταν χρειάζεται! Εδώ στον γραπτό λόγο προκαλούν θυμηδία, πόσο μάλλον στους καθημερινούς διαλόγους.
Δεύτερον: στην ουσία, αυτός που χειρίζεται με τέτοιον τρόπο τη γλώσσα, δεν καταφέρνει να πετύχει το σκοπό του, να αποδιώξει δηλαδή, τα σεξιστικά στερεότυπα. Γιατί, γράφοντας και τα δύο γένη, είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένος να προτάξει κάποιο. Οπότε, η πρόταξη του αρσενικού (όπως ασυνείδητα ίσως συμβαίνει στα δείγματα που έχουμε) συντηρεί το ίδιο στερεότυπο, ενώ η εναλλακτική πρόταξη του θηλυκού το αντιστρέφει! Συνεπώς, ούτως ή άλλως, μένουμε με το στερεότυπο στο χέρι!
Παρατηρούμε όμως και το εξής: και ο ίδιος ο γράφων, δεν μπορεί να εφαρμόσει αυτήν την γλωσσική εκτροπή σε όλο του το κείμενο. Βλέπουμε λοιπόν, για παράδειγμα, στο κείμενο του κ. Ζάχου της περασμένης βδομάδας (με τίτλο: « Ακροδεξιά, μίσος και υποκρισία») να αναφέρει π.χ. «τους/τις Εβραίους/ες και τους/τις Τσιγγάνους/ες», αλλά σε άλλα σημεία του κειμένου εντοπίζουμε, π.χ. «ξένους» (αλλά όχι ξένες), «αστούς» (αλλά όχι αστές) κλπ. Γιατί άραγε αυτή η αντινομία μέσα στο ίδιο κείμενο; Γιατί προφανώς, λειτουργώντας στιγμές στιγμές ο συγγραφέας με το γλωσσικό του ένστικτο (όταν αφαιρεί δηλαδή τον εσκεμμένο έλεγχο για να επιβληθεί ιδεολογικά στο λόγο του), γράφει όπως πρέπει να γράψει, καθώς η φυσική ροή του λόγου του αποβάλλει από μόνη της το αφύσικο, το φτιαχτό, το στημένο, το ψεύτικο.
Στη συνέχεια, δε μπορούμε να παραβλέψουμε ότι θα πρέπει να λυθεί και το μείζον ζήτημα του πώς θα ονομάζουμε ορισμένα λειτουργήματα/ επαγγέλματα, που ενώ ασκούνταν μόνο από άνδρες, πλέον ασκούνται και από γυναίκες και αναζητούν το «θηλυκό» τους. Δηλαδή, η έκφραση «η κυρία Δήμαρχος», «η γιατρός», δεν θίγουν εξίσου τις γυναίκες που υποχρεώνονται γλωσσικά να χαρακτηρίζονται από έναν αρσενικού γένους προσδιορισμό; Πρέπει λοιπόν πρώτα να γίνει αποδεκτό το «Δημαρχίνα», «γιατρέσσα» ή «γιατρίνα» (ή τέλος πάντων όποιο αντίστοιχο θηλυκό προκριθεί), να υιοθετηθεί, αφού περάσει μέσα από την κοίτη της συλλογικής αισθητικής, η χρήση του, και μετά να προχωρήσουμε και στα περαιτέρω.
Έτσι φτάνουμε και στο πέμπτο πρόβλημα. Το κατά πόσο δηλαδή η γραφή που συζητάμε είναι μια αυθεντική, φυσιολογική γέννα του λαϊκού ελληνικού «ομιλείν» και «γράφειν», και όχι ένα κατασκεύασμα, ένα πλάσμα των λογίων που προσπαθούν να το φορέσουν με το ζόρι στον κόσμο. Είναι δηλαδή, σαν να μιλάμε για μια σύγχρονη μεταλλαγμένη καθαρεύουσα, και όλοι ξέρουμε τα μειονεκτήματα, τα αποτελέσματα και την κατάληξή της.
Τέλος – και πιο σημαντικό: έχουμε την εντύπωση ότι ακόμα κι αν όλοι αποφασίσουμε και δεχτούμε να μιλάμε και να γράφουμε έτσι, αν δηλαδή καταφέρουμε και σβήσουμε όλα τα γλωσσικά στερεότυπα, αυτό θα σημαίνει ότι σβήστηκαν αυτά εξολοκλήρου και από τη ζωή μας, και από τη νοοτροπία μας; Αν δηλαδή, ο δείνα Νιγριτινός γράφει με «κάποιοι/ες» και «μερικοί/ες», σημαίνει αυτόματα ότι έπαψε να υποτιμάει, π.χ., τη γυναίκα του, να λέει στην κόρη του «αυτές είναι αντρικές δουλειές», και άρχισε εξίσου με τη συμβία του να αλλάζει πάνες στα μωρά ή να απλώνει τη μπουγάδα στο μπαλκόνι;
Το ζήτημα εν ολίγοις, είναι εξόχως κοινωνικό, και αφού λυθεί(;) αυτό πρώτα, έπειτα θα κοιτάξουμε και το γλωσσικό. Αν και, εφόσον η προσέγγιση του θέματος γίνει με τη σωστή σειρά, νομίζω ότι το γλωσσικό που έπεται, θα έχει πιθανώς λυθεί από μόνο του, απ’ την πηγαία λαϊκή λαλιά που θα έχει πια να εκφράσει άλλες κοινωνικές ισορροπίες πλάθοντας τα αναγκαία γλωσσικά εργαλεία για να το κάνει. Και τότε όμως, όποτε και αν θα συμβεί αυτό, αμφιβάλλω κατά πόσο αυτή η γραφή, για την οποία συζητάμε σήμερα, θα είναι η ενδεδειγμένη και η προκριμένη. Διότι, ακόμα κι αν όλα ξεπεραστούν, θα μένει η δυσλειτουργία (η αγκύλωση του λόγου) και η έλλειψη αισθητικής, που η ίδια η φύση - εντέλει- τα αποστρέφεται.

http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr



▓▓ μικρά ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓


ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΠΑΛΑΙΩΝ ΣΥΜΜΑΘΗΤΩΝ
ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΕΤΟΥΣ 1991 ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΝΙΓΡΙΤΑΣ

Μετά από είκοσι (20) συναπτά έτη, κατάφεραν να πείσουν τους «απουσιολόγους» και τους καθηγητές να παραδώσουν τα απουσιολόγια για να μπορέσουν όλοι οι απόφοιτοι του 1991 του Γενικού Λυκείου Νιγρίτας να κάνουν «κοπάνα» από την καθημερινότητά τους το Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011 στις 15:00 να συναντηθούν στο μεζεδοπωλείο «Τα Τσίλικα» (Αγαμέμνονος 5, Νιγρίτα, τηλ: 2322022554), για να ξαναθυμηθούν τις όμορφες στιγμές του «σχολικού βίου», με την αυστηρή επιτήρηση των καθηγητών που θα «αντέξουν στον πειρασμό» να κάνουν παρέα με τους παλαιούς μαθητές τους.
Η πρόσκληση αφορά όλους τους απόφοιτους της κλάσης του 1991, τις ή τους συντρόφους τους και τα παιδιά που έχουν προκύψει όλα αυτά τα χρόνια.
Για την καλύτερη οργάνωση της εκδήλωσης οι Απόφοιτοι μπορούν να επικοινωνούν στα τηλέφωνα: 6944168439 (Γιώργος Τέζας) και 6936998331 (Γιάννης Παπαϊωάννου).

Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

ΑΠΟΣΥΝΑΓΩΓΟΙ (29 07 2011)

Πολίτες β’ κατηγορίας,
θύματα της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Ένας τόπος∙ δύο – ας τους πούμε - αντιήρωες∙ δύο ηλικίες, δύο εθνικότητες∙ μία συμπεριφορά απέναντί τους: η ανθρώπινη, συγγνωστή ή ασύγγνωστη.

Τόπος:

Ιερός Ναός των Εισοδίων της Θεοτόκου Ποταμιάς Θάσου. Στην κυριακάτικη Λειτουργία τυχαίνει να προεξάρχει ο Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου, Προκόπιος. Ο ναός γεμάτος με ντόπιους και τουρίστες. Την ώρα που βγαίνει η Θεία Κοινωνία τα παιδάκια σχηματίζουν ουρά μπροστά στο Ιερό για να κοινωνήσουν.

1ος Αντιήρωας: «Αφίετε τα παιδία ελθείν προς εμέ».

Ανάμεσα στα παιδάκια κάποιο ξεχωρίζει σαν αταίριαστο με τα υπόλοιπα. Φυσιογνωμικά θυμίζει τα παιδιά των ασπρόμαυρων φωτογραφιών παλιότερων δεκαετιών (΄40 - ΄70): κοντοκουρεμένο με την ψιλή, αδύνατο. Εμφανισιακά θυμίζει τα δικά μας παιδικάτα, στις αρχές της δεκαετίας του ΄80: μακό μπλουζάκι, σορτσάκι και καλοκαιρινή παντόφλα. Εμφανώς δηλαδή απροετοίμαστο για Εκκλησία, ίσως και οι γονείς του να μην ήξεραν ότι βρισκόταν εκεί. Προφανώς ξένο, μάλλον αλβανόπουλο. Πριν προσπαθήσει να πάρει τη θέση του στην σειρά, μια κυρία το τραβάει από το μπράτσο και το σταματάει μαλώνοντάς το: «που πας; Είσαι βαφτισμένο; Πώς θα κοινωνήσεις;»
Αναμφισβήτητα, σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες, αυτό είναι το σωστό. Όμως ο απότομος – σχεδόν προσβλητικός – τρόπος υπενθύμισης του Κανόνα, αποπομπής του μικρού από την συνομήλικη κοινότητα, κάθε άλλο παρά χριστιανικός ήταν. Οπωσδήποτε οι αλλόθρησκοι ή άθεοι μετανάστες είναι μια πραγματικότητα στη χώρα μας. Εδώ οι ίδιοι οι Έλληνες πλέον δεν διστάζουν – οι συνθήκες ελευθερίας είναι ικανές – να παραδεχτούν την αθεΐα τους – δικαίωμά τους. Έχω όμως την εντύπωση ότι ο πολιτισμός αυτού του τόπου είναι το ισχυρότερο χαρτί στη σύγκρουση αυτή που νομοτελειακά επέρχεται όταν λαοί σμίγουν και συζούν. Η αφομοιωτική δύναμη του ελληνισμού είναι ιστορικά τεκμηριωμένη και είναι αυτή που και σήμερα και στο εγγύς μέλλον θα κατορθώσει πάλι να κάνει τη δουλειά της. Το φρούτο βέβαια του πολυπολιτισμού καλά κρατεί εδώ και μια εικοσαετία και καλλιεργείται, σε σημείο που κι αυτή η προσπάθεια αφομοίωσης μπορεί να πέσει πάνω σε τοίχο, λόγω και του υπερβολικά μεγάλου αριθμού των μεταναστών, των συνθηκών διαβίωσης τους, αλλά και της παράνομης εισόδου, διαμονής ή και δραστηριότητας στην Ελλάδα.
Πέρα απ’ αυτά ωστόσο, νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε για να φέρουμε τα παιδιά των ξένων σε επαφή με αυτό που λέμε ελληνικό πολιτισμό, να τα κάνουμε όσο γίνεται ελληνόπουλα. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για Σχολεία ή Εκκλησία. Ο μικρός αντιήρωας της Ποταμιάς δείχνει την τάση να ακολουθήσει τις συνήθειες της πλειονότητας. Η πλειονότητα όμως, κάνει ό, τι μπορεί για να τον εντάξει στους κόλπους της; Η συμπεριφορά μας είναι τέτοια ώστε να νιώσει το παιδί ευπρόσδεκτο και να αγαπήσει αυτό που αρχικά – για οποιονδήποτε λόγο – του τράβηξε την προσοχή; Ή μήπως οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί των τύπων σπέρνουν στην ψυχή του το μίσος για μια θρησκεία, για έναν λαό που του έκλεισε την πόρτα, όταν τη χτύπησε; Και τι περιμένουμε να θερίσουμε αργότερα;
Το μικρό μεταναστόπουλο, έχω την εντύπωση ότι τελικά μπήκε στη σειρά και κοινώνησε. Το παρατηρούσα όμως να κάθεται ύστερα στα σκαλιά του Ιερού, σχεδόν στα πόδια του Δεσπότη και να ρουφάει σαν σφουγγάρι την όλη τελετουργία του Μυστηρίου, και μάλιστα να δοκιμάζει να κάνει και τον σταυρό του μιμούμενος τους μεγαλύτερους. Την ίδια στιγμή, κανένα από τα ελληνόπουλα δεν τον έκανε.

2ος αντιήρωας: «Ειρήνη σοι τω αναγιγνώσκοντι».

Την προηγούμενη Κυριακή, στην ίδια Εκκλησία, δίχως Δεσπότη, ψάλτης ήταν ένας γεράκος που η φωνή του (για ψάλτη) δεν σου ικανοποιούσε την ακοή. Ερασιτέχνης προφανώς, προσφέρει ολοχρονίς τις φωνητικές του χορδές σε μια ενορία ενός χωριού, μάλλον του χωριού του, που δεν έχει τη δυνατότητα για κάποιον καλύτερο. Την Κυριακή όμως που ήρθε ο Δεσπότης, εμφανίστηκαν στο δεξί ψαλτήρι δυο – τρεις «επαγγελματίες», καλλίφωνοι, ίσως και σπουδαγμένοι πάνω στη βυζαντινή μουσική – στην ψαλτική. Ο εκφραστικός γεράκος πέρασε απέναντι, στο αριστερό ψαλτήρι και η συμμετοχή του στην Λειτουργία ήταν… μηδενική. Δεν έβγαλε ούτε νότα, ούτε ένα «Αμήν».
Σχεδόν συνοφρυωμένος, παρακολουθούσε όλη την Λειτουργία σαν όλους τους υπόλοιπους. Η παρουσία και τέλεση της Θείας Ευχαριστίας από τον Δεσπότη, μάλλον δε θα μπορούσε να συνοδεύεται από έναν ψάλτη του χωριού, που στερείται ανάλογης μεγαλοπρέπειας και της απαιτούμενης παιδείας – οι μετοχές της Ποταμιάς ανέβηκαν! Καλός είναι για όλες τις άλλες μέρες του χρόνου, καλός είναι για τους χωριάτες, καλός και για τον κουτσό παπά που ιδρώνει κατακαλόκαιρο στις ενορίες του. Όχι όμως και για τον Σεβασμιώτατο. Θέλει τους δικούς του. Εκτός κι αν (κι αυτό είναι το πιθανότερο) οι ίδιοι οι ενορίτες κάλεσαν ανώτερους ψαλτάδες συναισθανόμενοι την μειονεξία τους και έμπρακτα αποδεικνύοντας την επαρχιώτική δουλοπρέπεια. Γιατί τι άλλο θα μπορούσε να είναι, όταν κρύβουμε την αλήθεια, τον εαυτό μας, μασκαρεύουμε την πραγματικότητα στα μάτια του υψηλού επισκέπτη, στα μάτια της Εξουσίας; Όπως ακριβώς γίνεται στο στρατό όταν θα επιθεωρήσει (πάντα με προειδοποίηση) ο στρατηγός, όπως ακριβώς έγινε και στην Αθήνα κατά την Ολυμπιάδα του 2004.
Ας προσπαθήσουμε για λίγο να μπούμε στην ψυχολογία του ανθρώπου αυτού, του ψάλτη. Όταν στην πράξη δείχνεις ότι τον θεωρείς απλά μια λύση ανάγκης, ανίκανο να εκπροσωπήσει την ενορία στις επίσημες στιγμές της∙ όταν κατάμουτρα του λες ότι είσαι χαμηλού επιπέδου, το ίδιο και οι υπηρεσίες που προσφέρεις, το ίδιο και η τοπική κοινωνία που υπηρετείς∙ πόσες φορές θα πέρασε άραγε από το μυαλό του όλες εκείνες τις ώρες που άκουγε τις ψαλμωδίες των απέναντι, πόσες φορές άραγε μέσα στη σιωπή του δεν θα σκέφτηκε να τα παρατήσει, να μην ξανασχοληθεί; Δεν είναι πιθανό ο εγωισμός του να χτύπησε κόκκινο και εν θερμώ να θέλησε να αρνηθεί κι αυτός με τη σειρά του αυτούς που τον αρνήθηκαν; Πόσες φορές κι εμείς δε βρεθήκαμε σε κάποια ανάλογη θέση στη δουλειά, στις σχέσεις, στα χόμπι μας; Νομίζω ότι μπορούμε να φανταστούμε την πίκρα που τόσο φανερά διαγραφόταν στο πρόσωπό του τις ώρες του μαρτυρίου.

Δύο αντιήρωες σε μία μέρα, σε έναν τόπο – ιερό. Δυο άνθρωποι αντίθετης ηλικίας, διαφορετικής εθνικότητας, δυο πολίτες β’ κατηγορίας. Αποσυνάγωγοι, με έναν δικό του τρόπο ο καθένας, έστω και δικαιολογημένα, αν το δούμε κι από την άλλη πλευρά. Και οι δυο όμως, αντικείμενα μια συμπεριφοράς άκρως ανθρώπινης, δηλαδή φύσει ενέχουσας ελαττωματικά στίγματα. Και δυστυχώς, δεν έχουμε ποτέ τη διαύγεια να κρίνουμε εκ των προτέρων, να καλλιεργήσουμε μια νοοτροπία, να απαλείψουμε αυτά τα στίγματα. Εις τους αιώνας των αιώνων.

http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr

Κυριακή 7 Αυγούστου 2011

ΣΑΝ ΤΟ ΣΚΥΛΙ ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ (01 07 2011)

Ανθρώπινες συμπεριφορές εξαιρετικής ποιότητας.


Κατά καιρούς έχουμε «παινέψει» από αυτή εδώ τη στήλη το ανυπέρβλητο επίπεδο πολιτισμού που χαρακτηρίζει τον Νιγριτινό: δίχως ανούσιες γενικεύσεις, καθημερινά συναντάμε σ’ αυτόν τον μικρό τόπο που μας έλαχε να ζούμε, συμπεριφορές – αδιάψευστα τεκμήρια του θρυλικού πλέον νιγριτινού ήθους. Μία από αυτές τις συμπεριφορές που στηλιτεύσαμε εδώ, ήταν και οι φόλες. Όμως, κάποιοι αγλαοί συμπολίτες μας υπερέβησαν κι αυτό το ανδραγάθημα ανεβάζοντας πολύ ψηλά τον πήχυ για τον επόμενο, σε σημείο που θα πρέπει να συλλογιστεί πολύ για να διανοηθεί τι χειρότερο μπορεί να είναι αυτό που θα κάνει, για να πάρει την πρώτη θέση σε αυτόν τον άτυπο διαγωνισμό καφρίλας: πολλοί θα γίνατε αυτόπτες μάρτυρες ενός απαγχονισμένου σκυλιού στα κάγκελα της παλιάς Μητρόπολης.
Δεν θέλω να γράψω με φτηνούς συναισθηματισμούς και μελοδραματισμούς του τύπου «το καημένο το σκυλάκι». Δεν είναι τόσο η θανάτωση του σκυλιού, όσο ο οικτρός τρόπος. Πρόκειται για μια άκρως ενδιαφέρουσα από ανθρωπολογικής, ψυχολογικής και πολιτισμικής πλευράς περίπτωση, για να αναλύσουμε τον συγκεκριμένο συμπολίτη μας και την ενέργειά του και ίσως εντοπίσουμε και μια πλευρά του εαυτού μας. Να ξεκαθαρίσω εκ των προτέρων ότι αποκλείω κάθετα την περίπτωση η ενέργεια αυτή να είναι κάποιου είδους μήνυμα προς την Εκκλησία, κάποια ιδεολογική «θέση» ή «δράση» αγωνιούντων για τα θρησκευτικά πράγματα συμπατριωτών μας!
Για να κρεμάσεις ένα ζωντανό, όχι για λόγους επιβίωσης, πρέπει να έχεις οπωσδήποτε έναν χαρακτήρα σκληρό και αμείλικτο. Για να το κρεμάς όμως σε κεντρικό δρόμο, σε δημόσιο κτίριο και σε δημόσια θέα, όπου θα το δουν σίγουρα και μικρά παιδιά, πρέπει να κουβαλάς πολλά κόμπλεξ και μάλλον – όπως θα έλεγαν και οι ψυχολόγοι – ταραγμένα παιδικά χρόνια, τραύματα ψυχικά και απωθημένα. Ποιοι γονείς και πώς μεγάλωσαν έναν τέτοιον άνθρωπο (αν αξίζει αυτόν τον προσδιορισμό). Τι μνήμες και παραστάσεις πρέπει να οικοδόμησαν μια τέτοια ψυχοσύνθεση; Τι πρέπει να τράβηξε, να είδε, ο φουκαράς για να κάνει κάτι τέτοιο; Τι ψυχολογικά ή άλλα προβλήματα μπορεί να αντιμετωπίζει ακόμα και στην όποια ωριμότητά του; Τι μπορεί να του έκανε το σκυλί για να προβεί σε μια τέτοια μαγκιά;
Οπωσδήποτε το ζήτημα με τα αδέσποτα στη Νιγρίτα έχει παραγίνει. Γαϊδούρια ολόκληρα κυκλοφορούν στους δρόμους κοπάδια και αρκετοί έχουν το φόβο να διαβούν ή ακόμη έχουν κυνηγηθεί από αυτά. Δαγκωματιές προς το παρόν δεν έχουν αναφερθεί. Προφανώς ο Δήμος, μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας, θα πρέπει να μεριμνήσει να μεταφερθούν σε κάποιο σχετικό κρατικό χώρο και να στειρωθούν. Αλλά, για να υπάρχουν τόσα αδέσποτα, σημαίνει πολύ απλά ότι ο δεσπότης τους, το αφεντικό τους, τα παράτησε να βόσκουν στην αγορά απαλλασσόμενος από το βάρος τους. Ξύπνησε μια μέρα ο φιλόζωος και δεν τα ήθελε άλλο βρε αδερφέ! Γέννησε η σκύλα του και του ήταν πολλά, τι να τα κάνει; Κι αυτά τα άτιμα επιζούν όπου κι αν τα πετάξεις, πανάθεμά τα!
Φτάνουμε λοιπόν ξανά να σκεφτούμε ότι η ρίζα του κακού (κάθε κακού) είναι ο άνθρωπος και η ποιότητά του. Ακόμα πιο στενά, του Νιγριτινού και του Νεοέλληνα: είδους μοναδικού, σπανίου και αναδέλφου, που ένα από τα χαρακτηριστικά του είναι να φορτώνει τις ευθύνες του στους άλλους. Πετάμε το σκυλί που δεν θέλουμε – γίνεται αδέσποτο – κάνει κάποια ζημιά (αφού δεν υπάρχει αφεντικό να το συγκρατήσει) – το κρεμάμε τιμωρώντας το. Αυτές είναι οι φάσεις της περίπτωσης και με μια απλή ματιά ο καθένας μπορεί να δει ότι η αρχή και το τέλος έχουν για κοινό παράγοντα τον άνθρωπο. Δυο κρετίνοι που με τον τρόπο τους τυραννούν ένα ζώο, είναι πολύ πιθανό, σχεδόν βέβαιο, ότι δεν θα διστάσουν να συμπεριφερθούν με τον ίδιο τρόπο σε όποιον είναι πιο αδύναμος από αυτούς.
Αυτοί οι άνθρωποι, οι τέτοιου φυράματος, είναι μέρος του λαού, είναι λαός, είναι φίλοι μας, συγγενείς μας, γείτονες. Ψηφίζουν. Αποφασίζουν – όσο τους αναλογεί - και αντίστοιχα στιγματίζουν το σύνολο, σαν μια στάλα δηλητήριο που θα πέσει σ’ ένα ποτήρι νερό και θα απλωθεί. Άντε πιες το. Η εικόνα του Νιγριτινού έχει μέσα της και ψήγματα από τέτοιες συμπεριφορές. Ο Νιγριτινός και ο Νεοέλληνας είναι εν μέρει και αυτός ο βάρβαρος, ο κουτοπόνηρος, ο ψυχικά άρρωστος, ο παρανοϊκός.
Και μετά ζητάμε και δημοψηφίσματα και αναπολούμε την άμεση Δημοκρατία. Να έρθει η σειρά να εξαρτάται μια σημαντική απόφαση από τα χέρια και το μυαλό αυτωνών. Καήκαμε. Όσο αριστοκρατικά ίσως κι αν ακούγονται όλα αυτά, πρέπει να έχουμε ξεκαθαρισμένα τα πράγματα όταν κολακεύουμε και εκθειάζουμε εξόφθαλμα λαϊκιστικά τον «λαό». Ποιον λαό;

http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr



▓▓ μικρά ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓



Ιδού και ένα τεστ μνήμης. Ποιοι από σας πήγαιναν στη Β’ Γυμνασίου Νιγρίτας το σχολικό έτος 1986-1987 και μάλιστα στο τμήμα Β2; Αναγνωρίστε το λαμπρό πενταμελές που δώρισε τότε στη Βιβλιοθήκη του σχολείου το βιβλίο του Ν. Καζαντζάκη «Ο φτωχούλης του Θεού» και αποτύπωσε στα πρώτα του φύλλα αυτήν την αφιέρωση.
 Ο πρόεδρος πάντως του πενταμελούς έχει και πολύ καλή φωνή. Και μάλιστα την προηγούμενη Παρασκευή διοργανώθηκε μια εκδήλωση με φιλανθρωπικό σκοπό στο club Flow, όπου εκτός από τις μουσικές και φωνητικές ικανότητες των συμμετασχόντων, θαύμασα και κάτι άλλο, ίσως σημαντικότερο. Την αλληλεγγύη. Όχι μόνο προς την οικογένεια του μουσικού προς τιμήν του οποίου έγινε η βραδιά, αλλά και προς έναν ακόμη σημαντικό τραγουδιστή και μουσικό της Νιγρίτας με προβλήματα όρασης, τον Μεγάρχη. Καθώς λοιπόν περίμενε στη γωνία του μπαρ τη σειρά του να τραγουδήσει (εκπληκτικά Καζαντζίδη), τη μία φορά ένας συνάδελφος του τον οδήγησε απ’ το μπράτσο στην τουαλέτα και τον γύρισε, την άλλη φορά άλλος τον οδήγησε στη σκηνή και μετά τα τραγούδια τον γύρισε πάλι στη θέση του. Συγκινητικό και προς τιμήν τους. Ευτυχώς, ζείδωρο αντιστάθμισμα και καίριο απέναντι στις συμπεριφορές του σημερινού σημειώματος.
 Όμως και στον βραδινό μας πεζόδρομο το καφέ μπαρ Άναξ παρουσίασε το δικό μας συγκρότημα «Κορώνα ή Γράμματα», όπου πέρα απ’ τους αδερφούς Ούτσιου, εντυπωσίασε η φωνή της Χρύσας Μπαλτήρα. Όσοι δεν την ξέραμε, μείναμε άφωνοι. Από κοντά και η κιθάρα του Ραφαήλ Γεωργιάδη και τα τύμπανα του Ευριπίδη Τσέλκου. Μακάρι ο πεζόδρομος να δώσει κι άλλες ευκαιρίες για μουσικές ή άλλες εκδηλώσεις.

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΛΟΥΚΑ ΣΤΑ ΣΧΙΔΙΑ (15 07 2011)

«Όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει».
Γιώργος Σεφέρης

Το θέρος θέλω να με βρίσκει στη Θάσο. Μια ιδιαίτερη σχέση έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια και συνεχώς επιστρέφω. Υπάρχουν πολλοί τόποι στην Ελλάδα που μπορούν να σε μυήσουν σε αυτό που Έλληνες και ξένοι έχουν αποθεώσει: το ελληνικό καλοκαίρι, την ψυχή της Ελλάδας. Ξένοι που βρίσκονται τυχαία για τουρισμό μαγεύονται και εγκαθίστανται μόνιμα, αγοράζουν σπίτια, βαπτίζονται, παντρεύονται. Μια άλλου είδους ξενική εισβολή, όπου για πολλοστή φορά η «κατακτημένη» Ελλάδα επιβάλλεται στον κατακτητή.
Η μαγεία βρίσκεται στην απλότητα. Αυτήν την απλότητα του ελληνικού καλοκαιριού και του πολιτισμού την έχουν υμνήσει οι μέγιστοι ποιητές, από τον Αρχίλοχο ως τον Σολωμό, τον Παλαμά, τον Σεφέρη, τον Ρίτσο, τον Ελύτη. Αλλά, «όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει». Υπάρχει και η άλλη πλευρά, η σκοτεινή.
Αυτός ο τόπος πηγαίνει μόνος του. Κάτι αδιόρατο, ανέγγιχτο απ’ τις μαγαρισιές των θνητών διαχειριστών, των τυχερών που μας έλαχε αυτός ο τόπος – κάτι θεϊκό θαρρείς οδηγεί αυτόν τον τόπο μέσα από την αιωνιότητα. Δεν εξηγείται αλλιώς. Η νεοελληνική αθλιότητα θα είχε σακατέψει εντελώς καθετί σε αυτή τη γωνιά της Ευρώπης, αν περνούσε από το χέρι της.
Η Θάσος έχει πολλούς αρχαιολογικούς χώρους, μιας και η ιστορία της χάνεται στις χιλιετίες. Μάλιστα φέτος γιορτάζονται τα 100 χρόνια από την έλευση των αρχαιολόγων της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής, προς τιμήν της οποίας έχει ονομαστεί κεντρικός δρόμος της πρωτεύουσας, του Λιμένα. Και εκεί, όπως και στην Αλυκή, είχα πάει τα προηγούμενα χρόνια και είχα περιηγηθεί στα ερείπια των αρχαίων κατοίκων τους. Φέτος αποφάσισα να κινηθώ σε λιγότερο γνωστούς προορισμούς, βασιζόμενος στις καφέ πινακίδες που σε κατευθύνουν.
Κατεβαίνοντας την ανατολική πλευρά του νησιού συναντώ την ταμπέλα: «Άγιος Ιωάννης Λουκάς, αρχαία εγκατάσταση». Πολύ περίεργη λέξη η «εγκατάσταση» για αρχαιολογικό χώρο. Στρίβω πάνω σε απότομη στροφή και μπαίνω σε άθλιο χωματόδρομο, όπου με το ζόρι χωράει ένα αυτοκίνητο. Κι επειδή στο τέρμα της κατηφόρας βρίσκεται και η ομώνυμη παραλία, η κίνηση είναι αρκετή και δύσκολη. Τέλος πάντων, φτάνω στο χώρο της «εγκατάστασης». Τι είναι τούτο; Δυο μάρμαρα και δυο πέτρες πεταμένα και μερικά χωμάτινα τοιχία στο έδαφος. Καμιά σειρά και προπάντων: καμιά ενημέρωση. Τι εγκατάσταση είναι αυτή; Ποιας εποχής; Ποιος ήταν ο Άγιος Ιωάννης Λουκάς; Πουθενά μια πινακίδα που να εξηγεί περιληπτικά την Ιστορία, ένα σχεδιάγραμμα του τόπου. Τίποτα.
Αφού πήρα την πρώτη ψυχρολουσία, βγήκα με το ζόρι στον αυτοκινητόδρομο και συνεχίσανε την παραθαλάσσια πορεία του. Σε λίγα χιλιόμετρα, άλλη καφέ πινακίδα: «Σχίδια, αρχαίος πύργος και αγροικία». Η στροφή, πάλι στο αντίθετο ρεύμα, λίγα μόλις μέτρα μετά την πινακίδα. Κι αν γλιτώσεις από κανέναν που έρχεται από απέναντι, δε γλιτώνεις από τον χωματόδρομο που κατεβαίνεις. Ο προηγούμενος ήταν σαν autobank μπροστά του! Τα νεροφαγώματα είναι τέτοια που μετά βίας κατεβαίνει 4Χ4. Η κούρσα δεινοπαθεί. Ευτυχώς η απόσταση είναι μικρή. Αλλά η απογοήτευση μεγάλη. Μια σκουριασμένη καγκελόπορτα με αλυσίδα και λουκέτο! Λουκέτο, καθημερινή και 12 η ώρα! Μια άθλια περίφραξη και ό, τι αρχαίο θα μπορούσες να δεις απ’ έξω, είναι πνιγμένο στην πρασινάδα. Παίρνω το μονοπάτι δεξιά - ίσως να οδηγούσε σε άλλη είσοδο. Μάταια. Μόνο μιαν αποφορά από την αυτοσχέδια υπαίθρια τουαλέτα των παρακείμενων κατασκηνωτών. Κι από ενημέρωση, τα ίδια, δηλαδή μηδέν. Τίνος ο πύργος και η αγροικία, ποιας εποχής; Σκοτάδι πίσσα. Δεύτερη ψυχρολουσία, πού κουράγιο να συνεχίσω για Θημωνιά; Αγκομαχώντας να βγάλω το αμάξι στον άσφαλτο, αποφάσισα να γυρίσω πίσω. Αρκετά για μια μέρα.
Τι να πρωτοπείς. Να προσπαθήσεις να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα. Θυμάμαι τα δικά μας ερείπια, της Τερπνής. Βίοι παράλληλοι, το κακό είναι γενικό. Μού ‘ρχονται στο νου και κείνα τα υπουργικά εμέσματα περί «δυναμικής της κοινωνίας» και προσπαθώ να μπω στη λογική τους. Πόσοι «λοξοί» θα θελήσουν να επισκεφτούν τα Σχίδια, τον Άγιο Ιωάννη Λουκά, την Τερπνή; Δεν υπάρχουν και πολλοί. Οι περισσότεροι ταυτίζουν τις διακοπές με ταβέρνα, φαΐ και πιοτό, ήλιο και θάλασσα, οι νεότεροι με ξεσάλωμα. Και συνήθως κουβαλάν στα νησιά τις συνήθειες και τις ανέσεις της καθημερινότητάς τους. Ούτε κουβέντα για επαφή και γνωριμία με τον τόπο που επισκέπτονται, ούτε σκέψη για μια στάλα Ιστορίας. Λίγοι θα παρακάμψουν στα χαλάσματα, οι πιο πολλοί ξένοι του Βορρά, μαγνητισμένοι από μια ιδέα, ένα είδωλο Ελλάδας (τον Μύθο) που μαθαίνουν στα σχολεία της πατρίδας τους και περιμένουν να τον βρουν ολοζώντανο. Μάταια.
Ο νεοέλληνας απέχει παρασάγγας από το αρχαίο ιδανικό, τη ρίζα για την οποία τόσο σεμνυνόμαστε και την κραδαίνουμε απειλητικά σε όποιον μας θίξει. Θα κλαίγαμε γοερά αν δημοσιευόταν μια στατιστική για το πόσοι επισκεπτόμαστε τα μόνα ζωντανά απομεινάρια των – κατά τ’ άλλα – ένδοξων προγόνων: τα μνημεία και τη βιβλιογραφία. Κι έτσι μόνο έρχομαι εν μέρει να δικαιολογήσω την αδιαφορία των Αρχών για αυτούς τους χώρους. Δεν εκφράζουν κανέναν, δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Κι επειδή όλα μετριούνται από τις Αρχές λογιστικά, στενά οικονομίστικα, η ερήμωση είναι αυτό που λογικά συνεπάγεται. Αλλά, ούτε μια ενημερωτική πινακίδα; Ούτε ένα κυβικό χαλικιού να στρωθεί ο δρόμος; Και το λουκέτο; Προς τι; Μήπως παραβιάσει κανένας τα ξεπαρατημένα;
Και μας τους λίγους, τους παράξενους, που ψάχνουμε που και που μια αίσθηση της συνέχειας στον τόπο, μια επαφή με την ατμόσφαιρα των αιώνων και των ανθρώπων που πέρασαν, τι μας μένει; Να στραφούμε στα βιβλία για να ψάξουμε αυτό που μπορούμε να το αγγίξουμε στην πραγματικότητα. Να αναζητούμε μέσα σε τέσσερις τοίχους μιας βιβλιοθήκης, μέσα σε χάρτινες σελίδες τον Άγιο Ιωάννη Λουκά και τα Σχίδια (ή τα Σκίδια, όπως τα λένε οι ντόπιοι) και όχι στους αληθινούς αρχαίους τοίχους που η πρόσβαση και η ενημέρωση είναι απαγορευμένο αγαθό.
Και θα συνεχίσουμε να κουνάμε το κεφάλι με νόημα και θα αρχίσουμε πλέον να μπαίνουμε στον πειρασμό της πώλησης και των νησιών, και των μνημείων, και των ονομάτων, και του ίδιου μας του εαυτού, μπας και αναλάβουν άλλοι να τα αναδείξουν και να τα φωτίσουν. Αφού εμείς οι ίδιοι πρώτοι τα ξεπουλήσαμε με την αδιαφορία και την άρνησή μας.

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ (24 06 2011)

Η μεσημεριανή σιέστα
θύμα του οικονομικού ανταγωνισμού.

Λίγα ιερά και όσια έχουν απομείνει σ’ αυτόν τον τόπο. Ένα από αυτά, που τείνει όμως να χαθεί μέσα στους φρενήρεις ρυθμούς των σύγχρονων απαιτήσεων και των συνθηκών των μεγαλουπόλεων, είναι η μεσημεριανή σιέστα. Χαρακτηριστικό όλων των μεσογειακών, αλλά και όσων λαών λούζονται από καυτό καλοκαιριάτικο ήλιο, σχεδόν ουτοπικό δε, σε χώρες δυτικότροπης ζωής και εργασίας. Εδώ λοιπόν, ιδίως στην περίοδο ραθυμίας του ελληνικού καλοκαιριού, η μεσημεριανή ξεκούραση είναι κεκτημένο και απαραίτητο. Το λένε και οι γιατροί.
Κι εκεί που μόλις έχει αρχίσει να σε ζαλίζει ο ύπνος μέσα στη μεσημεριάτικη ησυχία, εκεί που ήδη έχεις αρχίσει νοερά να μεταβαίνεις σε κάποια ακρογιαλιά, κάτω από κανένα πεύκο και να ακούς τα τζιτζίκια, ή σε κανένα μπαξέ κάτω απ’ τη δροσιά και το θρόισμα των δέντρων, να σου ο βάρβαρος ήχος του κινητού, σαν δραπανοκατσάβιδο στον εγκέφαλο. Κοιτάω το ρολόι, 15:20.
– «Ναι»
- «Καλησπέρα σας», μια γυναικεία φωνή, «είμαστε από την τηλεφωνική εταιρεία Colo-line…»
- «Εντάξει κοπέλα μου, αλλά τέτοια ώρα καλείτε;», δεν την αφήνω να ολοκληρώσει τη φράση της, «Δεν μπορείτε πρωί ή απόγευμα»;
Κάτι πήγε να ψελλίσει δικαιολογούμενη ότι τώρα ήταν η σειρά μου στον κατάλογό της, αλλά το τηλέφωνο έκλεισε απότομα στα μούτρα της. Τις βρισιές που ακολούθησαν δεν τις άκουσε. Άντε τώρα να επανέλθεις στην ημι-ληθαργική κατάσταση προ τηλεφωνήματος. Αδύνατο. Πάει το μεσημέρι, πάνε τα τζιτζίκια, τα κελαρυστά νερά.
Το θράσος των εταιρειών τηλεφωνίας δεν έχει προηγούμενο. Μάλλον έχει, αλλά οι τράπεζες πλέον με την κρίση ηρέμησαν. Δεν είναι εποχές για να χαρίζουν δάνεια στον οποιονδήποτε! Έχοντας λοιπόν ένα πλάνο στα πλαίσια των ανταγωνιστικών ρυθμών που αναφέρθηκαν παραπάνω, οι εταιρείες δίχως να φείδονται χρόνου, σηκώνουν τα ακουστικά και καλούν τους σταμπαρισμένους ολημερίς. Αν όμως στην πρωτεύουσα και τη συμπρωτεύουσα οι ρυθμοί για τους περισσότερους είναι στα όρια της τρέλας, δεν συμβαίνει το ίδιο και στην επαρχία. Οι εταιρείες αυτές φαίνεται να μην υπολογίζουν το δικαίωμα της μεσημεριανής ξεκούρασης, της σωματικής και πνευματικής ηρεμίας.
Από την άλλη, τι χρωστάει και η συγκεκριμένη υπάλληλος; Κι εντάξει, από μένα δεν άκουσε τίποτα, παρά το μπιπ του κλεισίματος του κινητού. Από άλλους όμως πιο αψείς, δε λέγεται το τι μπορεί να ακούει καθημερινά, ως αντίδραση, ως αγανάκτηση, όχι μόνο στις ώρες που καλούν, αλλά και στη συχνότητα. Όταν όμως οι προϊστάμενοι και διευθυντάδες δε μεριμνούν να περιορίσουν τις κλήσεις προς πιθανούς πελάτες για δύο ώρες το μεσημέρι, τι να σου κάνει κι ο υπάλληλος που κάνει τη βάρδια του; Πιασμένοι στη μέγγενη του ανταγωνισμού για το ποιος θα συλλέξει περισσότερους συνδρομητές στην εταιρεία του, βομβαρδίζουν ανελέητα τα τηλέφωνα όσων βρίσκονται στην καταραμένη λίστα. Τουλάχιστο να υπάρχει ένα επίδομα ψυχικής οδύνης για τις βωμολοχίες στις οποίες εκτίθενται, απλά και μόνο εκτελώντας τις απάνθρωπες εντολές της εργοδοσίας.
Το θράσος, η έλλειψη σεβασμού στον πολίτη, ακόμα και η έλλειψη επαγγελματισμού αυτών των εταιρειών φαίνεται κι απ’ το εξής: σε καλούνε για να σε πείσουν να συμβληθείς με τη δικιά τους εταιρεία, ακόμα κι αν έχεις ήδη συμβληθεί! Ναι! Δεν έχουν ούτε τον ελάχιστο κοινό νου που απαιτείται, ώστε να συνδέσουν τους υπολογιστές τους για να ξέρει ο κάθε υπάλληλος ποιοι έχουν ήδη εγγραφεί στη δικιά τους εταιρεία από κάποιον συνάδελφό του και να μην τους τα πρήζει κάθε τρεις και λίγο. Σήμερα γράφτηκα στην τάδε εταιρεία, αύριο θα με πάρει άλλος υπεύθυνος της ίδιας εταιρείας για να μου κάνει την ίδια προσφορά! Μη χειρότερα!
Ύστερα με πιάνουν οι τύψεις. Γιατί να μιλήσω άσχημα, γιατί να γίνω τόσο αγενής; Τελικά όμως, εγώ ήμουν αγενής που έκλεισα απότομα το τηλέφωνο, ή εκείνοι που δε σεβάστηκαν το δικαίωμά μου στην ελληνοπρεπή μεσημεριανή ραστώνη; Βέβαια, θα μπορούσα να είχα κλείσει το ρημαδοκινητό μου…

http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

«Η ΑΣΗΜΑΝΤΟΤΗΤΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΝΕΧΘΗΚΕ ΤΗ ΜΕΓΑΛΟΣΥΝΗ" (10 06 2011)

Κλεάνθης Γρίβας

Η Ελλάδα του Μ. Θεοδωράκη κόντρα
στην Ελλαδίτσα των κομματανθρώπων.

Πολιτικό θέσφατο: «όποιος φεύγει απ’ το μαντρί τον τρώει ο λύκος». Λάθος∙ όποιος φεύγει απ’ το μαντρί τον τρώνε αυτοί που μένουν μέσα. Ποτέ δε γίνεται ευμενώς αποδεκτή η φυγή ενός συντρόφου από οποιοδήποτε κόμμα. Αυτός που μέχρι χτες ήταν άψογος, σήμερα που εκδύθηκε τον παραταξιακό μανδύα αποκαλύφτηκαν οι ελλείψεις του, τα λάθη, οι αδυναμίες του. Όσοι σύντροφοι τον επαινούσαν, τώρα τον μέμφονται. Μη ρωτάς γιατί δεν το κάναν μέχρι χτες. Πρόλαβε ο άνθρωπος να αλλάξει σε μια μέρα; Όχι. Απλά ως τα χτες ήταν σύντροφος.


Η συμπεριφορά αυτή παρατηρείται σε όλους τους πολιτικούς χώρους, ανεξαρτήτως ιδεολογικού προσανατολισμού. Ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει η περίπτωση της Αριστεράς. Και μιας και η επικαιρότητα τρέχει, το μέγιστο σύγχρονο παράδειγμα είναι η αντιμετώπιση του Μίκη Θεοδωράκη. Περιττή η αναφορά στο έργο και τους αγώνες του ανδρός. Επειδή όμως είναι από τους ανθρώπους που υπηρετούν ΜΟΝΟ τον Ελληνισμό και αυτές του οι υπηρεσίες δεν ανέχονται στο σβέρκο τους κανένα καπίστρι κανενός κόμματος για να τις κατευθύνει ή να τις ελέγχει, προτάσσει, ο Μίκης Θεοδωράκης, τον ακραιφνή πολιτικό του λόγο πέρα και πάνω από κόμματα με παρωχημένες θέσεις. Τους έχει ξεπεράσει. Κι ας πέρασε τα 85.
Έτσι λοιπόν, ακούμε από ‘δω κι από ‘κει, από διάφορα «φωτισμένα» και «προοδευτικά» μυαλά και χείλη για τον πρώην σύντροφο Μίκη Θεοδωράκη ότι ξεμωράθηκε, τα ‘χασε, ρετάρει, και πολλά άλλα ευφάνταστα, ενδεικτικά της αντιληπτικής ικανότητας αυτών που τα εκστομίζουν. Τα ακούς από χείλη που μέχρι χτες έπιναν νερό στο όνομά του, τον είχαν Θεό, μπροστάρη, ίνδαλμα, σύμβολο. Κι όλη αυτή η κολοτούμπα, μόνο και μόνο γιατί ο Μίκης Θεοδωράκης εκφράζει λόγο αντίθετο με την κομματική γραμμή. Πραγματικά είναι για λύπηση όσοι, την ώρα που στρέφονται εναντίον του με αυτά τα ανεκδιήγητα, η ψυχή και η καρδιά τους σφίγγεται, είτε γιατί νιώθουν την ιεροσυλία που διαπράττουν, είτε γιατί κατά βάθος συμφωνούν μαζί του. Απλά δεν τολμούν να κόψουν το λουρί.
Σοσιαλιστικό (άρα αριστερό) καμώνεται ότι είναι και το κυβερνόν κόμμα. Σοσιαλιστής άρα και ο χρισμένος από αυτό Δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Ίσως και αριστερότερος του πασοκικού σοσιαλιστή, με προοδευτικές αρχές, ιδέες, εμφάνιση. Έδινε την εντύπωση προεκλογικά ότι ήταν μια προσωπικότητα που υπερέβαινε τον κομματικό κομφορμισμό προς όφελος της πόλης. Κι όμως. Για χτες, Πέμπτη 9 Ιουνίου, ο Μίκης Θεοδωράκης είχε οργανώσει ανοικτή συγκέντρωση στην πλατεία Αριστοτέλους, με κύριο ομιλητή τον ίδιο και θέμα «Όχι στο ξεπούλημα της Ελλάδας». Και ο άρχοντας της πόλης τι κάνει; Του στερεί το βήμα. Τον στέλνει δεξιά κι αριστερά, επικαλούμενος απόφαση που λέει ότι η συγκεκριμένη πλατεία παραχωρείται μόνο «για εκδηλώσεις φιλανθρωπικού χαρακτήρα ή εκδηλώσεις που απευθύνονται σε παιδιά». (Κρατάω βέβαια μια επιφύλαξη, γιατί αυτές οι γραμμές γράφονται Τετάρτη βράδυ, και ίσως ο κ. Μπουτάρης να επέτρεψε την εκδήλωση, καθώς, προσπαθώντας να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, δήλωνε με το ίδιο ύφος: «το πολύ πολύ να κόψω μία τυπική κλήση στους διοργανωτές της συγκέντρωσης για παράνομη χρήση δημοτικού χώρου […] Τον Μίκη Θεοδωράκη τον σέβομαι… τον τσαμπουκά δεν καταλαβαίνω»).
Ενοχλεί ο Μίκης Θεοδωράκης σίγουρα. Πάντοτε ενοχλούσε όσους περιόριζαν τα δικαιώματα, την ελευθερία, τη Δημοκρατία. Σε δήλωσή του ο ίδιος ο συνθέτης είπε: Παλαιότερα, επί εποχής βασιλευομένης Δημοκρατίας, που είχα το ίδιο πρόβλημα κάθε φορά που σκόπευα να πάω στην Θεσσαλονίκη, γνώριζα το Κέντρο από το οποίο εκπορεύονταν οι απειλητικές προειδοποιήσεις. Σήμερα όμως, σε συνθήκες Δημοκρατίας, αδυνατώ να καταλάβω με ποιο τρόπο συντονίστηκαν ο Δήμαρχος με τον Πρύτανι και γιατί στρέφονται εναντίον μου, μιας και μόλις χτες ήμουν βέβαιος για τα φιλικά τους αισθήματα απέναντί μου. Εν πάση περιπτώσει δεν πρόκειται να ξαναγυρίσω σε κείνες τις εποχές, που η Εξουσία με αντιμετώπιζε σαν πολίτη β΄ κατηγορίας. Η πλατεία Αριστοτέλους υπήρξε πάντοτε έως τώρα χώρος πολιτικών και άλλων εκδηλώσεων και δεν πρόκειται να επιτρέψω σε κανένα να μου στερήσει το δικαίωμα που απολαμβάνουν όλοι οι άλλοι. Έτσι στην περίπτωση που επιμείνουν στις απαγορεύσεις και στους αποκλεισμούς, δηλώνω ότι από το απόγευμα της Τετάρτης θα «καταλάβω» μόνος μου τον δημόσιο αυτόν χώρο, που μου ανήκει όπως ανήκει σε όλους και αν τολμούν, ας έλθουν να με διώξουν δια της βίας».
Τι συνέβη με τον κ. Μπουτάρη; Την πιο εύστοχη απάντηση τη δίνει ο επίσης ομιλητής – και ο ίδιος πλέον αποδιοπομπαίος τράγος των αριστερών κομμάτων – Κώστας Ζουράρις, τονίζοντας ότι ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης λειτουργεί ως παρακράτος του ΠΑΣΟΚ. Όσοι μπορείτε να βρείτε στο διαδίκτυο και να ακούσετε τις δηλώσεις του, δεν θα χάσετε!
Με άλλα λόγια, όσο προοδευτικός κι αν φαίνεται κάποιος (να το πάλι το «φαίνεσθαι» και το «είναι»), δεν αντέχει να πορευτεί έξω απ’ την κομματική ομπρέλα. Ίσως όμως να ανήκει κι αυτός στους παραπάνω που είναι για λύπηση.
Ψάχνουμε για πνευματικούς ανθρώπους. Μας ρωτούν τα παιδιά τι σημαίνει αυτός ο όρος και αναζητούμε παραδείγματα. Ποιο σαφέστερο και ακριβέστερο παράδειγμα από τον Μίκη Θεοδωράκη; Έργο, αδιάλειπτη αγωνιστική παρουσία, λόγος. Κι αυτή τη φωνή – που την αναζητάμε – τελικά τη φιμώνουμε ή την υποβαθμίζουμε, θυσία στο βωμό της κομματικής υπηρεσίας. Πρώτα το κόμμα, ύστερα η Ελλάδα. Τι μπορούμε να ελπίζουμε από ‘κει και πέρα;


http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr



▓▓ μικρά ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓



 Επιτέλους! Ο πεζόδρομος της Νιγρίτας παραδόθηκε στους πεζούς, έστω και μόνο για τις ώρες μετά το κλείσιμο της αγοράς. Είναι ένα πρώτο βήμα και αξίζουν συγχαρητήρια στη δημοτική Αρχή. Ωστόσο, οφείλουν να βρουν έναν καλύτερο τρόπο απ’ τις πρωτομαγιάτικες κορδέλες να κλείνουν τον δρόμο, γιατί έτσι πολλά οχήματα παραβιάζουν την απαγόρευση. Και οι μαγαζάτορες να σεβαστούν τα όρια για τα τραπεζοκαθίσματα για να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Γλίτωσα κι εγώ από τις εβδομαδιαίες φωτογραφίες. Μόλις θα μπει για τα καλά το καλοκαίρι και συνειδητοποιήσει κι ο κόσμος τα νέα μέτρα, θα βάλω εδώ μια μεγάλη φωτογραφία του δικού μας – επιτέλους –πεζόδρομου, σαν (πετυχημένο) επίλογο αυτής της προσπάθειας της στήλης για πεζοδρόμηση του κέντρου, που κράτησε περίπου ένα χρόνο.

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

«ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ ΑΔΕΙΑΝΟ, ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΕΛΕΝΗ» (03 06 2011)


Γιώργος Σεφέρης, «Ελένη»

Η σχέση «φαίνεσθαι – είναι» και τι θέλουμε από έναν πολιτικό.

Στην εξαιρετική αντιπολεμική τραγωδία του με τον τίτλο «Ελένη» ο Ευριπίδης, αποκαθιστώντας εν μέρει την τιμή της πέτρας του σκανδάλου και αιτίας του τρωικού πολέμου, παρουσιάζει μια εκδοχή του μύθου που θέλει την ωραία Ελένη να μην πήγε ποτέ στην Τροία. Η ζηλιάρα Ήρα, για να τιμωρήσει τον Πάρη που δεν της έδωσε το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό ομορφιάς, του στερεί το δώρο του, την Ελένη, που του την είχε τάξει η νικήτρια Αφροδίτη. Την στέλνει στην Αίγυπτο, στον βασιλιά Πρωτέα, για να την προστατεύει, ενώ στη θέση της στην Τροία, στην αγκαλιά του Πάρη, στέλνει ένα… είδωλο, μια σκιά. Έτσι, μάταια πάλευαν Έλληνες και Τρώες «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη», όπως στη λογοτεχνική γλώσσα το εξέφρασε ο Γ. Σεφέρης στο ομότιτλο ποίημά του, εμπνευσμένο από τον Ευριπίδη.

Ο αρχαίος τραγωδός, βασισμένος σε κάποιον παλιότερο μύθο, χτίζει το έργο του πάνω σε αυτήν την αντίθεση ανάμεσα στο «φαίνεσθαι» και το «είναι». Η Ελένη της Τροίας ήταν ένα φάντασμα («φαίνεσθαι»), ενώ η πραγματική («είναι») βρισκόταν στην Αίγυπτο. Οι ομηρικοί ήρωες μάχονται για αυτό που βλέπουν, το φαινομενικά πραγματικό (αλλά στην ουσία απατηλό), ενώ η αληθινή Ελένη, το «είναι» της, ζει μακριά από όλα αυτά. Έτσι ο Ευριπίδης δίνει με την ιστορία του σάρκα και οστά στη γνωστή λαϊκή ρήση «τα φαινόμενα απατούν».
Σύγχρονος ο λόγος, σημερινό το θέμα. Επικρατεί σε γενικότερες γραμμές μια αντίληψη, η οποία πολλές φορές δεν μπορεί (ή δεν θέλει ή δεν την ενδιαφέρει) να διακρίνει με διαύγεια την εικόνα από την πραγματικότητα. Η αντίληψη αυτή – σχεδόν νοοτροπία –έχει βαθιά στο χρόνο τις ρίζες της, θα εστιάσουμε όμως στην πτυχή της που αφορά τη σχέση «είναι - φαίνεσθαι» στη ζωή και το έργο των πολιτικών.
Ένα από τα μειονεκτήματα που προσάπτουν συμπολίτες μας στην πρώην Δήμαρχο Α. Μήκα είναι η «αντικοινωνικότητά» της. Δεν έλεγε καλημέρα στον τάδε, δεν χαιρέτησε σε κάποιο συναπάντημα τον δείνα, ήταν απρόσιτη. Για πολλούς μάλιστα, αυτός ήταν και ο καίριος λόγος που της στέρησε την επανεκλογή. Για τον νυν Δήμαρχο Δ. Καλαϊτζή, λίγους μήνες ήδη στην Αρχή, ακούγονται παρεμφερείς αιτιάσεις, όχι τόσο παρουσιάζοντάς τον «αντικοινωνικό», όσο «αόρατο», μιας και δεν εμφανίζεται στην πόλη, πλην εορτής και σκόλης.
Εντοπίζουμε λοιπόν και σε τοπικό επίπεδο την πανάρχαια λαϊκή απαίτηση η εξουσία να τηρεί κάποια προσχήματα, κάποιες αρχές συμπεριφοράς ανεξιχνίαστου ψυχολογικού ορμέμφυτου, κάποιας βαθιάς συλλογικής ανασφάλειας που θέλει να «βλέπει», να έχει οπτική – τουλάχιστον – επαφή με την Αρχή. Σχεδόν παράλογα, θεωρείται η φυσική παρουσία του προσώπου στον κοινό χώρο απόδειξη έργου, ενδιαφέροντος, προσφοράς. Αντίστοιχα, η απουσία του απ’ τον κοινό χώρο (και τα ΜΜΕ ανήκουν σε αυτόν, με σκοτεινό ρόλο στην καλλιέργεια αυτής της αντίληψης που θα τον δούμε παρακάτω) ερμηνεύεται απ’ το συλλογικό θυμικό ως αδιαφορία, οκνηρία, ανικανότητα.
Πώς όμως αποδεικνύεται λογικά μια τέτοια εξίσωση; Πώς μπορεί ο ψηφοφόρος να είναι σίγουρος ότι ο πολιτικός που καταντάει μαϊντανός στα κανάλια ή σουλατσάρει με ύφος σοβαρό και ανταλλάσσει αμέτρητες χειραψίες, χαμόγελα, χαριεντισμούς, αυτός ο πολιτικός, αυτή η εικόνα του, το «φαίνεσθαι», ισοδυναμεί με έργο, γνήσιο ενδιαφέρον, «είναι»;
Φυσικά, εξίσου παράλογο είναι και το εκ διαμέτρου αντίθετο συμπέρασμα. Καθόλου δε σημαίνει ότι αυτός που δεν εμφανίζεται δουλεύει σκληρά, αφιερώνει όλο του τον χρόνο αντί σε βόλτες και χαιρετούρες, σε προσπάθειες επίλυσης των προβλημάτων του τόπου. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Κάποιος που δε μιλάει πολύ, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι σοβαρός και μετρημένος. Μπορεί απλά να μην έχει, να μην ξέρει τι να πει. Θέλω να πω ότι είναι κουτό να συνδέουμε το «φαίνεσθαι» με το «είναι», να κρίνουμε μόνο με αυτό που βλέπουμε, υποβαθμίζοντας σε δεύτερη μοίρα κριτήρια πολύ βασικότερα από την κοινωνικότητα ή την εξωστρέφεια.
Η Αρχή εκλέγεται για άλλα πράγματα, εκλέγεται για να υπηρετεί, να νοικοκυρεύει τον τόπο. Αυτό είναι ευνόητο ότι μπορεί να γίνει δίχως φαμφάρες, τυμπανοκρουσίες, πανηγύρια. Σιωπηλά μπορεί να παραχθεί έργο. Κακώς όμως η εικόνα, το «φαίνεσθαι» των πολιτικών έχει αναχθεί σε μείζον προσόν, πολύ σημαντικότερο κι απ’ τον ίδιο τον πολιτικό λόγο, εξ ου και οι διάφοροι παρακείμενοι επικοινωνιολόγοι, εξ ου και η προτίμηση του κοινού σε φάτσες γνωστές απ’ τα τηλεπαράθυρα. Όσοι πολιτικοί έχουν εξασφαλίσει την καθημερινή τους παρουσία στο γυαλί, έχουν στο τσεπάκι τους την εκλογή. Αυτούς ξέρουμε, αυτούς εμπιστευόμαστε. Έτσι, έχουν κολλήσει οι ίδιοι και οι ίδιοι σαν στρείδια στην πολιτική σκηνή και τα Μέσα αναδεικνύονται σε ισχυρό παίκτη επιβολής προσώπων. Τα αποτελέσματα αυτής της ανέντιμης σύνδεσης τα λογαριάζουμε σήμερα.
« Τίποτε στην Τροία-ένα είδωλο. Έτσι το θέλαν οι θεοί. Κι ο Πάρης, μ' έναν ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν πλάσμα ατόφιο. κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια». Η τιμή της Ελένης, που παρέμεινε πιστή στον Μενέλαο, σπιλώθηκε με τραγικά αποτελέσματα. Το «φαίνεσθαι» δεν ταυτίζεται πάντοτε με το «είναι». Αυτό θα ήταν το ιδεατό. Αλλά την ασφαλή οδό την δίνει μια άλλη αρχαιοελληνική έννοια, το «μέτρον άριστον». Κατά τον Αριστοτέλη, ούτε η υπερβολή, ούτε η έλλειψη σώζει. Μόνο η μεσότητα. Κατ’ αυτό το αριστοτελικό, ιδεατή θα ήταν μια Αρχή που θα συνδύαζε αρμονικά «φαίνεσθαι» και «είναι». Για να μην μετανιώνουμε κι εμείς κάθε τετραετία «για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη, μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου, για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη».

http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr



▓▓ μικρά ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓




 Πεζόδρομος Κατερίνης. Στη Νιγρίτα πότε;

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

«ΠΑΜΕ ΣΕΡΡΕΣ, ΣΥΜΦΕΡΕΙ» (;) (27 05 2011)

Οι Σέρρες δείχνουν τον (πεζό)δρόμο στην Νιγρίτα.

Βρέθηκα την προηγούμενη βδομάδα στις Σέρρες κι έπεσε στα χέρια μου μια τοπική εφημερίδα, η «Σημερινή». Διαβάζω λοιπόν άναυδος το πρωτοσέλιδο, που υπογράφει η Δήμητρα Μετόκη: «"ΚΛΕΙΣΤΗ" ΚΑΘΕ ΣΑΒΒΑΤΟ Η ΟΔΟΣ ΜΕΡΑΡΧΙΑΣ ΣΤΙΣ ΣΕΡΡΕΣ». Και προχωράω στο παρασύνθημα: «Ο Δήμος Σερρών στο πλαίσιο της καλής συνεργασίας με τους φορείς του Δήμου μας, αποδέχθηκε πρόταση του εμπορικού κόσμου, για την καθιέρωση κάθε Σάββατο, της ημέρας χωρίς αυτοκίνητο, στο κέντρο της πόλης. Σύμφωνα με την πρόταση αυτή θα απαγορεύεται η κυκλοφορία των αυτοκινήτων στην οδό Μεραρχίας (μέχρι την πλατεία Κρονίου), και στην οδό Εμμανουήλ Ανδρόνικου κάθε Σάββατο», ανακοίνωσε ο Δήμαρχος Σερρών κ. Πέτρος Αγγελίδης, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου που παραχώρησε χθες το πρωί με τον Πρόεδρο του Εμπορικού Συλλόγου Σερρών κ. Άγγελο Κεχαγιά και το μέλος της διοίκησης του Εμποροβιομηχανικού Επιμελητηρίου κ. Δημήτριο Παπουτσή» (οι υπογραμμίσεις δικές μου).
Ορίστε λοιπόν που η πρωτεύουσα του νομού, αναλαμβάνει τον ηγετικό της ρόλο και δείχνει το δρόμο στην επαρχία να ακολουθήσει. Και πρόκειται σαφώς για μία πόλη, τις Σέρρες, η οποία έχει ήδη πολλούς πεζοδρόμους.
Οι υπογραμμίσεις δεν έγιναν βέβαια τυχαία. Προσέξτε. Οι επαγγελματίες της πόλης ζήτησαν τη ρύθμιση αυτή. Αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι ότι πεζόδρομος θα πει κίνηση, κόσμος, άρα περισσότερη πιθανή πελατεία. Οι Εβραίοι λέγανε ότι και η σκόνη του πελάτη μέσα στο μαγαζί, κέρδος είναι. Πώς όμως να μπει η σκόνη, άμα δεν κινείται ψυχούλα στην αγορά; Αντιληπτό έχει γίνει λοιπόν ότι η ευδοκίμηση των καταστημάτων καθορίζεται ως ένα μεγάλο βαθμό και από τον πεζόδρομο και την ανθρωποκίνηση. Γράφει η «Σημερινή» : «…για να δοθεί μια εορταστική και χαρούμενη ατμόσφαιρα στο κέντρο της πόλης, ο εμπορικός κόσμος μέσω των φορέων που εκπροσωπείται και σε συνεργασία με τον Δήμο Σερρών, θα επιχειρήσει να δημιουργήσει διάφορες εκδηλώσεις (μουσικές και άλλες). Σκοπός της πρότασης αυτής είναι ο πεζός να κυκλοφορεί με ασφάλεια και άνεση στο ιστορικό και εμπορικό κέντρο της πόλης, να κάνει τα ψώνια του διασκεδάζοντας σε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα και παράλληλα να ενισχύεται η εμπορική κίνηση και η τόνωση της τοπικής αγοράς» (οι υπογραμμίσεις πάλι δικές μου).
Και μάλιστα δεν κλείνει μια οποιαδήποτε οδός, αλλά ίσως η κεντρικότερη των Σερρών, η Μεραρχίας. Εδώ στη Νιγρίτα, κάθε φορά που τίθεται το ζήτημα, ορθώνεται ανυπέρβλητο εμπόδιο το πού θα στείλουμε τα αυτοκίνητα που θα διώξουμε απ’ το κέντρο. Κοτζάμ Σέρρες, με πολλαπλάσια αυτοκίνητα, μεγάλη κίνηση στις κεντρικές αρτηρίες και θα βρουν παραδρόμους να διοχετεύσουν τα οχήματα. «Δεν θα υπάρχει πρόβλημα στο κυκλοφοριακό», υπογράμμισε στην εφημερίδα ο υπεύθυνος κυκλοφοριακού σχεδιασμού του δήμου Σερρών κ. Νίκος Παπαδίκης. Μόνο εμείς βρίσκουμε παντού προβλήματα.
Τέλος, σημαντικό είναι ότι η απόφαση αυτή θα εφαρμοστεί όχι οποιαδήποτε μέρα, αλλά το Σάββατο. Μέρα που οι υπηρεσίες και τα σχολεία είναι κλειστά και γενικότερα είναι μια μέρα που ο κόσμος παντού στις αγορές είναι αυξημένος. Ο εκπρόσωπος του ΕΒΕΣ κ. Δημήτρης Παπουτσής δήλωσε «Ως ΕΒΕΣ στηρίζουμε τις αποφάσεις του Εμπορικού Συλλόγου και παροτρύνουμε τον κόσμο να κατέβει το Σάββατο στο κέντρο της πόλης ,στην αγορά και να στηρίξει αυτή την προσπάθεια».
«Από το Σάββατο 21 Μαΐου ξεκινάει το πρόγραμμα ημέρα χωρίς αυτοκίνητο και φυσικά αυτό εξυπηρετεί όλη την αγορά και όλους τους εμπόρους, βγαίνουμε με ένα σύνθημα που θα λέει ΄΄Πάμε Σέρρες συμφέρει΄΄ και καλούμε όλους τους πολίτες της γύρω περιοχής να επισκεφτούν τις Σέρρες. Μέσα από αυτή την πρόταση θέλουμε να αναδείξουμε την ιστορικότητα του εμπορικού κέντρου της πόλης. Περιμένουμε ο κόσμος να στηρίξει αυτή την πρόταση μας. Έχουμε προτείνει να κλείσουν οι δρόμοι από τις 10 το πρωί έως λίγο μετά το κλείσιμο της αγοράς» επεσήμανε ο κ. Άγγελος Κεχαγιάς, πρόεδρος του Εμπορικού συλλόγου Σερρών.
Εδώ στη Νιγρίτα βέβαια, το Σάββατο έχουμε το παζάρι, οπότε είναι αδύνατο να γίνει κάτι ανάλογο. Αλλά… «πάμε Σέρρες συμφέρει»;;; Ποιον συμφέρει; Τι λένε οι Νιγριτινοί επαγγελματίες; Λέτε τα αυτοκίνητα που θα ξεκινάν από δω για να « πάνε Σέρρες συμφέρει», να κάνουν καμιά… στάση στο κέντρο της πόλης με αλάρμ, φράζοντας ως είθισται την κυκλοφορία, για να πάρουν κάτι για το δρόμο (προς τις Σέρρες);
Δεν μπορούμε να σχεδιάσουμε το «μένουμε Νιγρίτα, συμφέρει»; Η εβδομάδα έχει εφτά μέρες, κι αν δεν βολεύει το Σάββατο, πρέπει να βρεθεί κάποια λύση. Κι αν η αγορά δεν ενδιαφέρεται για το μέλλον της και δεν καταλήξουμε μετά από τις γνωστές κοκορομαχίες (εδώ Δήμαρχε δεν είναι δεν είναι εύκολα τα πράγματα) σε κλείσιμο του κέντρου σε ώρες αγοράς, ακούγεται ευχάριστα εν τέλει (ωχ, αρχίσαμε τις εκπτώσεις!) και η πεζοδρόμηση όταν κλείνει η αγορά.
Ιδίως τώρα που καλοκαιριάζει και μεγαλώνει η μέρα, φαντάζει αρκούντως θελκτική μια Αθανασίου Αργυρού δίχως οχήματα μετά τις 9 το βράδυ. Και υπάρχουν φήμες (ελπίζω να βγουν αληθινές, γιατί έχω εξαντλήσει όλες τις φωτογραφίες ελληνικών πόλεων με πεζοδρόμους και θα πρέπει να στραφώ στο εξωτερικό!) ότι ο Δήμαρχος είναι αποφασισμένος να το εφαρμόσει άμα τη ενάρξει του θέρους. Αμήν και πότε!


http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr



▓▓ μικρά ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓




 Πεζόδρομος Δοξάτου Δράμας. Στη Νιγρίτα πότε;

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

«Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙΝΟΤΟΜΕΙ» - Η ΝΙΓΡΙΤΑ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ. (20 05 2011)

Έλληνες που διαπρέπουν και οι δυνατότητες εφαρμογής των επιτευγμάτων τους.

Παρατηρώ τον τελευταίο καιρό – από την κορύφωση της κρίσης και μετά – μια τάση των εφημερίδων να προβάλλουν καθετί πρωτοποριακό που δημιουργήθηκε από Έλληνες στην Ελλάδα. Εφευρέσεις, εφαρμογές, επιτεύγματα, σαν μια ύστατη προσπάθεια να αποδείξουν ότι αυτός ο τόπος δεν είναι ολωσδιόλου χαμένος, ότι υπάρχει μια ελπίδα φωτός – αισιοδοξία για τον φοίνικα που μπορεί και ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του.
Μπορώ να μετρήσω παραδείγματα από την «Καθημερινή» που παρουσιάζει κάθε βδομάδα Έλληνες καινοτόμους μέσα από τον διαγωνισμό «Η Ελλάδα καινοτομεί»: αυτοκόλλητο αντί για χάπι για την υπέρταση, για συνεχή προστασία από τον Μ.Τ. Ματσούκα, φωτοβολταϊκά σε μεμβράνη για να εφαρμόζουν στα παράθυρα από τον Ν. Κανόπουλο, βιοντήζελ από τηγανέλαιο από την Σ. Μπεζεργιάννη, μαγιά για πολλές χρήσεις από τα απόβλητα των τυροκομείων από το Χημικό του Πανεπιστημίου Πάτρας και άλλα πολλά. Δεν θα ήταν παράξενο να συμμετείχε και ο Τάσος Αγγελάκης με κάποια ευρεσιτεχνία του, αλλά δεν το γνωρίζω.
Όμως, μέσα στην αισιοδοξία, σε πνίγει η μελαγχολία και γεννιέται αβίαστα το ερώτημα: γιατί αυτές οι αναλαμπές δεν είναι γνωστές στο ευρύ κοινό; Στο κοινό που δεν διαβάζει εφημερίδες αλλά περιορίζει την ενημέρωσή του στα τηλεοπτικά μέσα; Αρκεί μια ολίγων δευτερολέπτων αναφορά σε κάποιο κρατικό δελτίο ειδήσεων ή μια τίμια εκπομπή συναφούς θεματολογίας; Οι κραταιοί ιδιωτικοί σταθμοί νιώθουν ότι εκπληρώνουν το ρόλο τους όταν προβάλλουν διάφορα «ταλέντα» σε κάθε είδους «διαγωνισμό» ή show, αλλά συνήθως η θεματική τους περιορίζεται στην διασκέδαση, που ενίοτε παίρνει και την πιο αισχρή εμπορική της μορφή.
Αλλοπαρμένο ίσως να απαιτείς από αυτά τα κανάλια ποιότητα, καθώς βασίζονται στις μετρήσεις τηλεθέασης που θα αποφέρουν διαφημίσεις, άρα πολλαπλά κέρδη με όσο γίνεται μικρότερο κόστος. Προκρίνουν συνεπώς θεάματα που δεν «κουράζουν» βάζοντας το μυαλό σε λειτουργία, αλλά «χαλαρώνουν» τον ήδη καταπονημένο απ’ την καθημερινότητα και «αγύμναστο» σε απαιτητικά θέματα Έλληνα. Που να βρεθεί λοιπόν λίγος χρόνος για να μάθουμε κι εμείς ότι υπάρχουν επιστήμονες στη χώρα μας – πολλοί μάλιστα και δημόσιοι υπάλληλοι – που μεγαλουργούν.
Από την άλλη πλευρά όμως, δε φταίνε μόνο τα κανάλια. Πολλά από αυτά τα κατορθώματα των Ελλήνων επιστημόνων μπορούν να βρουν άμεση εφαρμογή σε πολλούς τομείς. Για παράδειγμα που μας αφορά, θα αναφερθώ σε δύο προσπάθειες: του καθηγητή Μανασσή Μήτρακα από το τμήμα Χημικών Μηχανικών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και του Δημήτρη Βαγενά από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Κοινό σημείο στις έρευνες των δύο ομάδων είναι ο καθαρισμός του νερού. Η πρώτη ομάδα κατάφερε να συγκρατεί το αρσενικό από το πόσιμο νερό, ενώ η δεύτερη το υδρόθειο, την αμμωνία, το σίδηρο και το μαγγάνιο.
Γνωστός είναι εδώ και χρόνια ο προβληματισμός για την ποιότητα του νερού που πίνουμε στη Νιγρίτα, κι ας βαυκαλιζόμαστε με τον ευφημισμό για τα καταπληκτικά νερά της που ήταν ξακουστά στο πανελλήνιο. Αυτά τα νερά ήταν των Θερμών. Τα δικά μας πολλές φορές έχεις την αίσθηση ότι δεν πίνονται, εξ ου και η κατακόρυφη αύξηση των πωλήσεων των εμφιαλωμένων. Πόσο δύσκολο είναι για τον Δήμο να έρθει σε επαφή με αυτούς τους ερευνητές και να ενημερωθεί για τις δυνατότητες εφαρμογής των επιτευγμάτων, για το κόστος, για τις προϋποθέσεις; Και οι δύο ερευνητές τονίζουν το μηδενικό κόστος για τον καταναλωτή, ενώ ο κ. Βαγενάς ήδη το έχει εφαρμόσει στο χωριό του στην Πελοπόννησο.
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για να παρουσιαστεί έργο (δίχως εισαγωγικά), να το δούμε τέλος πάντων σαν προοπτική. Δυστυχώς, ενώ πολλοί δήμοι στη χώρα μας προοδεύουν βασιζόμενοι στην «ίδια τους την ανάσα», στις δυνάμεις του τόπου τους, ο δικός μας δήμος έχει μείνει στάσιμος εδώ και πολλά χρόνια, με μερικές αχνές εξαιρέσεις. Κι ενώ υπάρχουν οι «πρώτες ύλες», όπως η γεωθερμία, φυσικός πλούτος που αλλού θα παρακαλούσαν γι’ αυτόν, εδώ μένει ουσιαστικά ανεκμετάλλευτος.
Όνειρα ανοιξιάτικης νυχτός. Όνειρα που χρειάζονται ανθρώπους με φαντασία, με τόλμη, με αγάπη για τον τόπο τους, με διάθεση ανιδιοτελούς προσφοράς, όχι επαγγελματίες της πολιτικής που το μόνο που τους νοιάζει είναι να περάσει μια αναίμακτη τετραετία, δίχως φθορές, για να επανεκλεγούν. Που να τους βρεις; Όταν δεν μπορούν πέντε άνθρωποι να συνεννοηθούν για ένα τόσο απλό ζήτημα, όπως η ρύθμιση του κυκλοφοριακού στο κέντρο, τι μπορούμε να περιμένουμε για θέματα σοβαρότερα.
Γενικά ο Δήμος Νιγρίτας, εδώ και δεκαετίες αποπνέει μια στασιμότητα, μια μούχλα, μια μιζέρια. Έχει βαλτώσει για τα καλά και η ασθένεια ίσως είναι ανίατη. Η ελπίδα όμως, μοιάζει να είναι η προσφορότερη μορφή παραίτησης.

Υ.Γ.: Ο κ. Βαγενάς δήλωσε επίσης ότι για το συγκεκριμένο σύστημα βιολογικού καθαρισμού του νερού «ενδιαφέρον έχουν δείξει φτωχές χώρες του εξωτερικού όπως το Πακιστάν, η Βολιβία και η Αίγυπτος». Εμείς εδώ στη Νιγρίτα τι να το κάνουμε λοιπόν; Πακιστάν να γίνουμε; Κι ας αλωνίζουν οι καρκίνοι…


http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr



▓▓ μικρά ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓




 Πεζόδρομος Μαραθόπολης, Γαργαλιανοί. Στη Νιγρίτα πότε;

Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

ΠΟΛΗ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ Η ΓΙΑ ΛΑΜΑΡΙΝΕΣ; (06 05 2011)

Τα χωροταξικά προβλήματα του κέντρου
υπό το πρίσμα της γιορτινής κοσμοπλημμύρας.

Κάθε χρόνο, αγαπητέ αναγνώστη, αυτές οι πασχαλινές μέρες, οι μέρες που για μας συμπίπτουν και με τα δυο πανηγύρια, είναι οι μέρες που φωτίζεται ο τόπος μας. Φωτίζεται απ’ το συρρέον πλήθος που αδράχνει την ευκαιρία για νόστο. Όσο όμως ο κόσμος πολλαπλασιάζεται, τόσο παράλληλα φωτίζεται και η αποτελμάτωσή μας.
Φέτος ιδίως, οι ετεροδημότες έχω την αίσθηση ότι ήταν περισσότεροι από κάθε άλλη φορά. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στην περιφορά του Επιταφίου τη Μ. Παρασκευή, όπου ο κόσμος συνωθούνταν στην πλατεία στο σμίξιμο των δυο ενοριών σε τέτοιο βαθμό, που να μην υπάρχει διάδρομος να ελιχθείς ανάμεσα στους ανθρώπους για να προσεγγίσεις την εξέδρα με την – βουβή φέτος – χορωδία. Πράγμα που το κατάφερνες εύκολα τα προηγούμενα χρόνια. Λογικό βέβαια, ως ένα σημείο, μιας και η διάχυτη οικονομική κρίση απέτρεψε ουκ ολίγους να εκδράμουν σε κλασσικούς πασχαλιάτικους προορισμούς. Πού καιρός για έξοδα! Καλύτερα στο χωριό, σε συγγενείς ή σφαλιστά πατρικά. Οικονομικά. Μόνο τα κοψίδια και η βενζίνη – ακριβοθώρητη, σχεδόν ισότιμη πλέον με το χρυσό.
Τέλος πάντων. Τις μέρες αυτές, βοηθούντος και του καιρού, υπήρξαν ώρες που αναστέναζε το κέντρο της πόλης. Και την ωραία εικόνα της κοσμοπλημμύρας, των χρωμάτων, των ανθρώπων που βρέθηκαν για να συζητήσουν, να γελάσουν, να θυμηθούν, να χαλαρώσουν, έρχεται πάλι να χαλάσει η ενδημική και πλέον χρονίζουσα μιζέρια και ανυπαρξία ανθρωποκεντρικής υποδομής στην πρωτεύουσα – τρομάρα μας! – κοτζάμ καλλικρατικού Δήμου. Σαν σε βιντεογκέϊμ οι οδηγοί των Ι.Χ. και των λεωφορείων προσπαθούσαν να περάσουν τα παρείσακτα σε αυτήν την εικόνα οχήματά τους σύρριζα από τους καθήμενους δώθε κείθε του μοναδικού παγκοσμίως πεζοδρόμου για αυτοκίνητα. Κυριολεκτικά σύρριζα. Σχεδόν λαμαρίνες και σώματα ακουμπούσαν, έσμιγαν χνώτα και καυσαέρια, κουβέντες και μαρσαρίσματα. Η γνωστή εδώ και χρόνια παγκόσμια πατέντα της ανισότιμης συνύπαρξης – οι μηχανές των τροχοφόρων σε καταπίεση των ανθρωπίνων αναγκών. Η Νιγρίτα του 21ου αιώνα.
Ευχή όμως είναι, αφού οι άρχοντες δείχνουν ότι δε μπορούν να αντιστρέψουν τους όρους υπέρ των ανθρώπων, ευχή είναι, αυτή η ιδιόμορφη συγκατοίκηση να παραμείνει έστω σε απόσταση αναπνοής και να μη γίνει στενότερη. Αυτό το καταπλάκωμα των αψύχων πάνω στα έμψυχα να μείνει σε μεταφορικό επίπεδο, μια γραμμή στη στήλη μιας εφημερίδας. Να μη γίνει απτή πραγματικότητα, γιατί ο κοινός νους λέει ότι η ελάχιστη αυτή απόσταση αναπνοής, το σύρριζα πέρασμα ιδίως σε ώρες «πλήθουσας αγοράς» δεν θα αργήσει κάποια στιγμή να υπερκαλυφθεί και κάποιο («μοιραίο» θα το πούμε) όχημα να καταπλακώσει στην κυριολεξία τον ανυποψίαστο περαστικό ή καθήμενο.
Δεν κάνουμε πλάκα. Ο κίνδυνος να θρηνήσουμε θύμα από τροχαίο, όχι σε κάποια εθνική οδό, αλλά πάνω σε «πεζόδρομο», μέσα στο παραδεισένιο κέντρο της μικρής μας πόλης, είναι υπαρκτός. Και η πιθανότητα αυτή ενδυναμώνεται από δύο επιπλέον παράγοντες, πέραν του προφανούς (δηλαδή του σύρριζα): α) από την αυξημένη κίνηση ανθρώπων και οχημάτων σε γιορτινές μέρες, β) από την παράκρουση πιθανού επιδειξία ζογκλερικών ικανοτήτων οδήγησης (από αυτούς που το είδος τους δε σπανίζει στα χωριά μας).
Τι θα λέμε λοιπόν, αν κάποια στιγμή συμβεί το απευκταίο; Αν σταλεί κάποιος στο νοσοκομείο ή τον τάφο; Θα ψάχνουμε εκ των υστέρων τα αίτια, οι άρχοντες θα εκφράζουν τη θλίψη τους, ο λαός θα ψάχνεται, κάποιοι θα βρίζουν, θα μουρμουρίζουμε, «τόσα χρόνια τα λέμε…» και κάποιοι θα βιώσουν στο πετσί τους τα αποτελέσματα της κυκλοφοριακής αναρχίας. Αλλά το κακό θα έχει γίνει και τα όποια μέτρα ληφθούν κατόπιν εορτής, θα λογίζονται θλιβερές απόπειρες να συμμαζευτούν τα ασυμμάζευτα. Και η όποια μετέπειτα αποτελεσματικότητά τους θα στοιχειώνεται από την ολιγωρία και την ανθρωποθυσία στο βωμό της.
Αλίμονο στις δημοτικές αρχές που δε μπορούν τόσα χρόνια να δώσουν λύση. Όπως το είχαμε υποψιαστεί, η νέα Αρχή προχώρησε σε «μεταρρυθμίσεις επί μεταρρυθμίσεων» - κατάργησε τα κολωνάκια, που, αν μη τι άλλο, σε πολλά σημεία ήταν λειτουργικά, όσο δεν τα τσάκιζαν οι νταήδες οδηγοί της Βισαλτίας. Ίσως να προχωρήσουν και σε άλλες. Μακάρι όμως, η κατεύθυνση των αλλαγών να γίνει ανθρωποκεντρική, γιατί όπως φάνηκε κι αυτές τις μέρες, η Νιγρίτα το έχει ανάγκη.
Ελπίζω οι φήμες που ακούγονται για απόφαση να κλείνει ο «πεζόδρομος» το καλοκαίρι με το κλείσιμο της αγοράς ή ακόμα και σε αργίες, να είναι αληθινές. Έστω. Βήμα βήμα. Είναι κι αυτό μια πρόοδος… πριν να είναι αργά.
http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr



▓▓ μικρά ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓



 Πεζόδρομος Παλιοκάστρου Καρδίτσας. Στη Νιγρίτα πότε;

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

«Η ΕΞΟΔΟΣ» (29 04 2011)

Ένα αφιέρωμα στη συγκλονιστική ιστορία του
Μεσολογγίου.

Κάθε χρόνο, κοντά στις μέρες του Πάσχα θέλω να αφιερώσω ένα σημείωμα στο Μεσολόγγι. Στις 22 Απριλίου 1826 έγινε η περίφημη Έξοδος, όμως όλο το ιστορικό της πολιορκίας που κράτησε ένα χρόνο και έκλεισε με την Έξοδο είναι ένα από τα συγκλονιστικότερα της ελληνικής – και όχι μόνο – Ιστορίας. Την ατμόσφαιρα και τις συνθήκες τις αναπαριστά εκπληκτικά ο Ισίδωρος Ζουργός στην «Αηδονόπιτα», όμως αντί για μυθιστορηματική, θα παραθέσουμε σήμερα μια ιστορική προσέγγιση από τον Καρλ Μέντελσον – Μπαρτόλντι, μέσα από το έργο του «Επίτομη Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης»:

«Τότε πια φάνηκε η απελπιστική θέση του Μεσολογγίου. Ο Ιμπραήμ έγραψε στη φρουρά να παραδοθεί με τον όρο να φύγουν, αν θέλουν, από την πόλη ή να μείνουν ανενόχλητοι υπό την προστασία του.
«Δεν ελπίζαμεν – απάντησαν οι αδάμαστοι υπερασπιστές απορρίπτοντας τις προτάσεις- να σας περάσει μια τέτοια φαντασία, οπού 8.000 άρματα αιματωμένα ζητήσατε και να σας τα δώσωμεν με τα χέρια μας, τα οποία άρματα είναι η ζωή μας… Θα γενεί εκείνο που απεφάσισεν ο Θεός, το οποίον δεν το ηξεύρετε ούτε η Υψηλότης σας ούτε ημείς κι ας γίνει το θέλημά του».
Το μόνο σημείο που κατείχαν οι Έλληνες μέσα στη λιμνοθάλασσα ήταν το νησάκι Κλείσοβα, που το υπεράσπιζαν 131 μαχητές και κάμποσοι εθελοντές που έφτασαν την τελευταία στιγμή υπό τον Κίτσο Τζαβέλλα. Στις 6 Απριλίου 2.000 Αλβανοί του Κιουταχή επιχείρησαν να πατήσουν το νησί, αλλά αποκρούστηκαν με μεγάλες απώλειες. Ο Ιμπραήμ, θέλοντας να δείξει την υπεροχή των Αιγυπτίων, διέταξε δύο αλλεπάλληλες εφόδους, αλλά οι αμυνόμενοι τους πέταξαν στα ρηχά νερά της λιμνοθάλασσας. Στη μάχη της Κλείσοβας οι Έλληνες είχαν 35 νεκρούς, ενώ οι Τούρκοαιγύπτιοι πάνω από 1.000.
Ο θρίαμβος της Κλείσοβας ήταν ο τελευταίος των Ελλήνων. Απόπειρα του Μιαούλη στο πρώτο 15θήμερο του Απριλίου αν εφοδιάσει την πόλη, απέτυχε. Η τύχη του Μεσολογγίου κρεμόταν σε μία τρίχα. Στις αποθήκες της πόλης βρισκόταν στάρι μόνο για δύο μέρες. Οι κάτοικοι, σκελετωμένοι και κίτρινοι σαν πτώματα, έπεφταν νεκροί στους δρόμους από την πείνα. Τα σπίτια ήταν ερείπια από τις βόμβες. Στα μάτια όμως τόσο των αντρών όσο και των γυναικών έλαμπε η σταθερή και ακλόνητη απόφαση να πολεμήσουν ως τον τελευταίο. Στα «Ελληνικά χρονικά» την εφημερίδα των πολιορκημένων που εξέδιδε ο φιλέλληνας Ελβετός Μάγερ, αναγράφεται ότι 1.740 ήταν οι νεκροί της πείνας, ενώ 100.000 βόμβες είχαν πέσει στην πόλη.»Εντούτοις – γράφει ο Μαγερ- είναι φαιδρόν θέαμα ο ζήλος και η αφοσίωσις της φρουράς εν μέσω τοσούτων στερήσεων. Μετ’ ολίγας ημέρας οι ήρωες ούτοι θέλουσιν είναι ασώματα πνεύματα! Εν ονόματι του γενναίου ημών στρατού διακηρύττω ότι ωρκίσθημεν εις τον Θεόν να υπερασπίσωμεν σπιθαμήν προς σπιθαμήν το Μεσολόγγιον, να μην ακούσωμεν οιανδήποτε περί συνθηκολογίας πρότασιν και να ταφώμεν ημείς αυτοί υπό τα ερείπια. Η τελευταία ημών ώρα πλησιάζει. Η ιστορία θέλει μας δικαιώσει και οι μεταγενέστεροι θέλουσι κλαύσει την μοίραν ημών!».
Στην ηρωική φρουρά έμπαινε πια το δίλημμα ή να πεθάνει μέσα στα τείχη ή να επιχειρήσει με το σπαθί στο χέρι να σπάσει τον εχθρικό κλοιό και να φύγει. Αν και οι υπερασπιστές δυσκολεύονταν να χωριστούν από το έδαφος τους, που είχε δοξαστεί με τον ιερό αγώνα τους και ποτιστεί με το αίμα των αδελφών τους, ωστόσο πάρθηκε απόφαση να κάψουν κάθε κινητή περιουσία και, βάζοντας στη μέση τα γυναικόπαιδα, να περάσουν με τα ξίφη στο χέρι το εχθρικό στρατόπεδο τη νύχτα της 22 Απριλίου.
Υπήρχαν ελπίδες ότι ένα μέρος τουλάχιστον θα γλίτωνε και ότι ο Καραϊσκάκης θα αποσπούσε με επίθεση από τα νώτα την προσοχή του εχθρού. Ο Καραϊσκάκης, άρρωστος βαριά στο κρεβάτι, έδωσε εντολή να επιτεθούν οι δυνάμεις του, αλλά από τους 2.000 μόλις μερικές εκατοντάδες κινήθηκαν με επικεφαλής τον Κώστα Μπότσαρη, Φτάνοντας το μικρό σώμα στον Άγιο Συμεών στις 22, έδωσε σημείο της παρουσίας του στους πολιορκημένους με πυροβολισμούς.
Αλλά ο Ιμπραήμ και ο Κιουταχής ξέροντας από προδοσία την απόφαση για την έξοδο, έστειλαν εναντίον του Μπότσαρη 2.000 Αλβανούς και τον ανάγκασαν σε υποχώρηση.
Οι πολιορκούμενοι δεν κατάλαβαν ότι απέτυχε ο εξωτερικός αντιπερισπασμός. Μαζεύτηκαν λοιπόν κοντά στους προμαχώνες του Ρήγα και του Μονταλαμπέρ και άκουσαν από τον Νότη Μπότσαρη το σχέδιο της εξόδου. Αυτός έδωσε διαταγή στους πιο ικανούς μαχητές να παραταχτούν κοντά στους προμαχώνες και μέσα στην τάφρο. Μόλις θ΄άκουγαν τους πυροβολισμούς από τον Ζυγό, έπρεπε να χωριστούν σε δύο σώματα: το ένα θα ορμούσε κατά του στρατοπέδου του Κιουταχή, το δε άλλο, με τα γυναικόπαιδα στη μέση, κατά του στρατοπέδου του Ιμπραήμ. Τόπος συγκέντρωσης ορίστηκε το αμπέλι του Κότσικα, δυόμιση ώρες μακριά από το Μεσολόγγι.
Το σχέδιο όμως τούτο δεν στάθηκε δυνατό να εκτελεστεί όπως έπρεπε. Ο πληθυσμός ήταν 9.000 κι απ΄ αυτούς μόνο 300 αξιόμαχοι. Ήρθαν τα μεσάνυχτα και από τις κορυφές του Ζυγού, απ όπου αναμενόταν επανάληψη του συνθήματος, δεν ακουγόταν τίποτε. Οι μαχητές χάνοντας την υπομονή τους όρμησαν έξω από την τάφρο φωνάζοντας:
- Εμπρός!
- Ενώ οι μαχητές ακράτητοι υπερπηδούσαν τα ορύγματα, τα γυναικόπαιδα που έρχονταν από πίσω στριμώχνονταν άτακτα σε τέσσερις γέφυρες που είχαν ριχτεί πάνω από την τάφρο. Εν τω μεταξύ, οι κανονιές των Τούρκων άρχισαν να κατασπαράζουν τις σάρκες της μάζας. Και τότε, μέσα στην γενική σύγχυση, ακούστηκε μία φωνή:
- Πίσω! Πίσω! Στα κανόνια μας!
Άγνωστο αν η φωνή προήλθε από προδοσία ή απελπισία. Ολόκληρο το πλήθος πανικόβλητο γύρισε πίσω τρέχοντας, ενώ τα στίφη των Τούρκων έπεσαν επάνω τους σκοτώνοντας και καίγοντας. Ο όλεθρος είχε πια φτάσει. Χιλιάδες βρήκαν το θάνατο και ανάμεσα τους οι φιλέλληνες Μάγερ, Ρέζερ, Κλέμπ, Σάπαν, Ντίτμαρ, Λίτσοβ, Σπίτσελμπεργκ, ο Ριντέζελ και οι επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ, Γρίβας, Στουρνάρας, Σιαδήμας, Τρικούπης και Παπαδιαμαντόπουλος. Ο γηραιός πρόκριτος Καψάλης, αφού περίμενε να γεμίσει Τούρκους το κατάστημα όπου φτιάχναν τα φυσέκια, έδωσε φωτιά στην μπαρούτη και τινάχτηκε στον αέρα με εκατοντάδες γυναικόπαιδα και Τούρκους.
Όταν ο ήλιος ανέτειλε στις 23 Απριλίου φώτισε αποκαΐδια της πόλης και χιλιάδες πτώματα στους δρόμους. Στο νησί Ανεμόμυλοι υπήρχε ακόμη στις 24 μια μικρή εστία αντίστασης, Όταν είδαν την απελπιστική θέση τους, προτίμησαν το θάνατο από την αιχμαλωσία και τινάχτηκαν στον αέρα.
Όσοι κατάφεραν να σπάσουν τον εχθρικό κλοιό αντιμετώπισαν την καταδίωξη του εχθρικού ιππικού και αποδεκατίστηκαν. Ελάχιστοι διασώθηκαν στην κορυφή του Ζυγού. Από τους 9.000 Μεσολογγίτες διασώθηκαν 1.300 άνδρες, 7 γυναίκες και μερικά παιδιά που κατέφυγαν στην Άμφισσα όπου βρήκαν στοιχειώδη προστασία.
Όταν το αλγεινό άγγελμα έφτασε στην Επίδαυρο, όπου ακριβώς τότε είχε συνέλθει η Γ’ Εθνική Συνέλευση, σιγή τάφου επικράτησε επί μισή ώρα. «Εμέτρησε ο καθένας με το νου του τον αφανισμό μας», γράφει ο Κολοκοτρώνης. Ο Γέρος μίλησε ενθαρρύνοντας τους παρισταμένους και συμβούλευσε νέα πολιτικές προπαρασκευές και σχηματισμό νέας κυβέρνησης στο Ναύπλιο.
Με την πολιορκία και την πτώση του Μεσολογγίου και τον ηρωικό εκείνο αγώνα, που θα μείνει αθάνατος όσο ο άνθρωπος θ΄αγαπά την πατρίδα του και θα θυσιάζεται γι΄ αυτήν, είχε πια γραφεί με μεγάλα ματωμένα γράμματα η αδιάλλακτη αντίθεση ανάμεσα στους έλληνες και τους Τούρκους. Ακόμη και η ψοφοδεής ευρωπαϊκή διπλωματία κατάλαβε ότι κάτι έπρεπε να γίνει στην Ανατολή και ότι το ελληνικό κίνημα δεν μπορούσε να συγκαλυφθεί, ούτε να ταφεί σιωπηρά».



Καρλ Μέντελσον – Μπαρτόλντι
Επίτομη Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης
Απόδοση: Ελένη Γαρίδη

Δια την αντιγραφήν:
http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr



▓▓ μικρά ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓



 Πεζόδρομος Καλαμάτας. Στη Νιγρίτα πότε;