Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

ΤΑ ΤΡΙΑ ΒΑΡΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ (08 10 2010)

Οι «γραμμές» της τοπικής εξουσίας
και οι ελπίδα για τον τόπο.

Σε καθαρή προεκλογική περίοδο μπαίνουμε πλέον, καθώς απομένει ένας μήνας για να αναδείξουμε, εμείς, ο «κυρίαρχος» λαός, με τη δύναμη της ψήφου μας, τους τοπικούς και υπερτοπικούς – ελέω Καλλικράτη – άρχοντες. Πάντοτε, όταν βιώνουμε μεταβατικές περιόδους, όπως η τωρινή καλλικρατική, τα δεδομένα αλλάζουν, οι εκτιμήσεις δυσκολεύουν, οι παράγοντες που θα κρίνουν τον νικητή γίνονται πολύπλοκοι. Και ο μπαξές έχει απ’ όλα.
Σε γενικές γραμμές στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει η δημοτική αρχή να λειτουργεί κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της κρατικής εξουσίας. Ελάχιστες διαφοροποιήσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα και μπορούμε να συμπεράνουμε ότι – μέσες άκρες – τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει η κεντρική εξουσία τα βρίσκουμε σε μικρογραφία στις τοπικές ηγεσίες. Με απλά λόγια, οι δήμαρχοι έρχονται πολλές φορές μπροστά στο δίλημμα λήψης της μιας ή της άλλης απόφασης και υποχρεούνται να συνυπολογίσουν ένα κάρο παράγοντες, ουτωσώστε να μη δυσαρεστήσουν κανέναν: ούτε ψηφοφόρους, ούτε συμβούλους, ούτε τον εαυτό τους – να βγουν δηλαδή αλώβητοι, με το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος.
Αυτό το ρημάδι, το πολιτικό «κόστος» είναι και το μεγαλύτερο αγκάθι και της τοπικής εξουσίας. Είναι το δυσκολότερο εμπόδιο για να μπορέσουν να λειτουργήσουν με την κοινή λογική και με βάση τις ανάγκες του τόπου, αφού η πρώτη μέριμνά τους είναι να μη θέσουν σε ρίσκο την πιθανότητα επανεκλογής τους. Όπως δηλαδή συμβαίνει και με τους υπουργούς – βουλευτές. Και είναι λογικό να θεωρήσουμε ότι, όποιος πολιτικός βάζει αυτό το κόστος, κρυφά η φανερά, πρώτο σε ιεραρχία, υποβιβάζεται σε πολιτικάντη αριβίστα.
Πέρα όμως απ’ αυτό, έχουμε συχνό και το φαινόμενο να επιθυμεί διακαώς η δημοτική αρχή να αφήσει ανεξίτηλη και αιωνία τη μνήμη της εργαζόμενη άοκνα και παρουσιάζοντας έργα μικρής ή μεγάλης σημασίας. Και η σφραγίδα γίνεται εντονότερη όταν αυτά τα έργα δεν είναι παρά αλλαγές, βελτιώσεις, τροποποιήσεις, επεκτάσεις έργων των προηγούμενων δημάρχων! Σε αυτή την περίπτωση έχουμε την επίταση της αξίας του νυν, εις βάρος της αξίας του πρώην, δηλαδή μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Σχεδόν πάντα το έργο του προηγούμενου έχει κάποιες παραλείψεις, κάποια κενά, τα οποία σπεύδουμε να τα συμπληρώσουμε, βαφτίζοντας κιόλας αυτά τα μερεμέτια «μεταρρυθμίσεις». Και το βέβαιο είναι ότι η οποιαδήποτε νέα αρχή θα φέρει «μεταρρυθμίσεις» των «μεταρρυθμίσεων», και ο χορός καλά κρατεί.
Το τρίτο χαρακτηριστικό του τρόπου λειτουργίας της εξουσίας (μετά το πολιτικό κόστος και τα έργα επί έργων) είναι ένα περιέργως κοινό στοιχείο όλων των αρχόντων: το χρονικό σημείο κατά το οποίο η ομάδα ανεβάζει την απόδοσή της, βρίσκει τη φόρμα της και φέρνει αποτελέσματα. Κατά διαβολική σύμπτωση, όλες οι εξουσίες σπριντάρουν τους τελευταίους μήνες πριν από τις εκλογές! Εντάσσεται προφανώς κι αυτό στην κοντή μνήμη των ψηφοφόρων, που ξεχνούν εύκολα τις προεκλογικές υποσχέσεις και την πιθανή τετραετή ραστώνη της αρχής και γοητεύονται, σαν τους ιθαγενείς με τα καθρεφτάκια και τα μπιχλιμπίδια, με τα δώρα της τελευταίας στιγμής.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα εφαρμογής όλων αυτών των στοιχείων από την κρατική εξουσία είναι ο τομέας της Παιδείας. Από το ’60 και δώθε έχουν θεσπιστεί πάνω από δέκα «μεταρρυθμίσεις» στο σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, και όμως όλοι γκρινιάζουμε για την κατάντια της Παιδείας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, όσον αφορά στην τοπική εξουσία, και μάλιστα στη Νιγρίτα, είναι ο πεζόδρομος. Ο ένας τον έφτιαξε, ο άλλος τον βελτίωσε, έβαλε και κολωνάκια, αλλά ακόμα είναι παραδομένος εξολοκλήρου στα αυτοκίνητα. Και εξίσου γκρινιάζουμε όλοι για την κατάντια μας.
Όμως αυτός ο κύκλος των «μεταρρυθμίσεων», όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, με κάνει και ευελπιστώ. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι η επόμενη δημοτική αρχή δε θα μπορεί να ξεφύγει από το μονοπάτι της ανάγκης να θαμπώσει με δικά της καλύτερα έργα και να υπερκαλύψει τα έργα των προηγούμενων. Μόνο που νομοτελειακά, το επόμενο βήμα που μένει να γίνει σ’ αυτό το μονοπάτι είναι να δοθεί ο πεζόδρομος και το κέντρο της πόλης στους πεζούς, έστω για λίγες ώρες, έστω για Σαββατοκύριακα και αργίες. Κι έτσι, θα μπορούμε να βγάλουμε τα εισαγωγικά από τις «μεταρρυθμίσεις»



http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr


▓▓ μικρα ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓

Πεζόδρομος Επισκόπου Δωροθέου, Χανιά. Στη Νιγρίτα, πότε;



 Παπαδιαμάντης στο Ιωάννειο. Σπεύσατε.

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΓΑΠΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ (01 10 2010)

Μια συνέντευξη του Σαράντου Καργάκου για την ελληνική γλώσσα στην εφημερίδα «Καθημερινή» (μέρος β’).

Τι χρειάζεται η ελληνική γλώσσα για να πορευτεί προς την αιωνιότητα;
Εκείνο που θα σας πω με μία λέξη, είναι η λέξη: αγάπη. Όταν λες «αγαπώ τη γλώσσα μου», σημαίνει ότι την αγαπάς τη γλώσσα σε όλη την έκτασή της και συνεπώς, δεν χρησιμοποιείς μόνο ένα μέρος της που μπορεί να σε εξυπηρετήσει. Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο να μαθαίνουμε την ελληνική ως γλώσσα χρήσης. Και αυτό επεκτείνεται και στην εκμάθηση των ξένων γλωσσών. Διαπιστώνω ότι παιδιά που έχουν τίτλους στα γαλλικά και στα αγγλικά, όταν ζητώ εγώ τη συνδρομή τους για να μου ερμηνεύσουν ορισμένα πράγματα, σηκώνουν τα χέρια και μου λένε ότι «αυτά είναι εκτός της διδακτέας ύλης». Μπορεί να είναι εκτός διδακτέας ύλης ο Προυστ και ο Ουγκό;

Με άλλα λόγια, βάζουνε όρια στη γλώσσα και αυτά τα όρια καθορίζουν και τα όρια του κόσμου. Γιατί, όπως έχει πει και ο μεγάλος φιλόσοφος Βιντγκεστάιν (Wittgenstein) «τα όρια του κόσμου, είναι τα όρια της γλώσσας σου». Εγώ πιστεύω ότι η ελληνική είναι μία παγκόσμια γλώσσα και όταν τη σπουδάζουμε στην παγκοσμιότητά της, τότε μπορούμε να είμαστε ένας παγκόσμιος λαός. Όσο και να αναφερόμαστε στην παγκοσμιοποίηση, εφόσον δεν γνωρίζουμε τους γλωσσικούς μας θησαυρούς, δεν θα είμαστε παρά μία μικρή επαρχία του κόσμου.
Ποιες συγκεκριμένες απειλές δέχεται σήμερα η ελληνική γλώσσα;
Πρώτα - πρώτα, είναι ο αγγλικός γλωσσικός ιμπεριαλισμός. Δεύτερη μεγάλη απειλή είναι η ευτέλεια της τηλοψίας (όπως είναι το σωστό να λέμε και όχι τηλεόραση). Τρίτον είναι το χαμηλό επίπεδο των εντύπων που περνάνε στα χέρια της νεολαίας. Τέταρτον, η γλωσσική κάθοδος των εφημερίδων. Πέμπτον, η πτώση του γλωσσικού «αιματοκρίτη» της σύγχρονης λογοτεχνίας, όπου και αυτή είναι περιορισμένη γλωσσικά. Και κάτι άλλο: είναι η έλλειψη αγάπης προς τη γλώσσα γενικότερα.
Τα πράγματα δείχνουν ότι δεν έχουμε μία ευαισθησία, ώστε να αποκτήσουμε και μία ακουστική ευγένεια. Σήμερα δεν είναι ότι φτωχαίνει μόνο το λεξιλόγιό μας. Φτωχαίνει και η προφορά μας. Η προφορά σήμερα είναι ένας βρυχηθμός. Και σε αυτό φταίει και η κατάργηση του πολυτονικού συστήματος. Σήμερα, το παιδί που μαθαίνει το μονοτονικό, που έχει γίνει ατονικό, στην πραγματικότητα δεν μπορεί να παρακολουθήσει τη μουσικότητα των λέξεων. Γιατί οι τόνοι και τα πνεύματα ήταν ότι είναι και οι νότες σε μία παρτιτούρα. Αυτά τα πράγματα δεν τα είχαν καταλάβει αυτοί που αποπειράθηκαν να κάνουν μεταρρυθμίσεις.


Δεν έχει γίνει κατανοητό ότι η υπεροχή της ελληνικής έναντι άλλων ευρωπαϊκών γλωσσών βρίσκεται στην παλμικότητά της. Όπως στην κλίση: «ο άνθρωπος του ανθρώπου, τον άνθρωπο, οι άνθρωποι, των ανθρώπων, τους ανθρώπους». Κατεβαίνει ο τόνος. Είναι σαν το μπαλάκι του πινγκ-πονγκ που δίνει μία ζωντάνια στη λέξη. Αυτή η «ακινητοποίηση» του τόνου φέρνει το νέκρωμα της λέξης.
Αυτά τα πράγματα δείχνουν πως έχουμε ήδη υψώσει ένα Σινικό Τείχος στο προ του 1976 παρελθόν και στο μετά το 1976. Διερωτώμαι: ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που έκανε αυτή τη μεταρρύθμιση, θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι ένα παιδί σήμερα δεν θα μπορούσε να καταλάβει τις ομιλίες του;
Σύμφωνα με τους επιστήμονες πληροφορικής, οι Η/Υ προχωρημένης τεχνολογίας δέχονται ως νοηματική γλώσσα μόνο την ελληνική, λόγω της πρωτογένειας των λέξεών της, την αιτιώδη δηλαδή σχέση που υπάρχει μεταξύ τους. Επίσης, τη θεωρούν ως μη οριακή. Ποια είναι η δική σας άποψη;
Παρότι είμαι ο πρώτος που το έχει πει αυτό στην Ελλάδα, έρχομαι να σας πω ότι η ελληνική γλώσσα δεν είναι η μόνη. Υπάρχουν και άλλες. Αλλά το γεγονός ότι η αρχαία ελληνική έχει τις περισσότερες συντακτικές δομές από ότι οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αυτό της δίνει μία προτεραιότητα.
Το Internet αποτελεί κίνδυνο για την ελληνική γλώσσα;
Η σημερινή χρήση του Internet αποτελεί όντως κίνδυνο για την ελληνική γλώσσα. Ωστόσο, μπορεί μελλοντικά να τη βοηθήσει σημαντικά. Αυτό κάνουν όλοι οι λαοί που έχουν πολύπλοκη γλώσσα, όπως οι Άραβες και οι Κινέζοι. Μην εκπλαγείτε εάν δείτε να το κάνουν οι Γεωργιανοί. Το κάνουν ήδη οι Εβραίοι - και μπράβο τους. Καιρός να το κάνουμε και εμείς.
Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι το υπερκείμενο (link) μέσα σε μία ιστοσελίδα αποτελεί επανάσταση, ανάλογη με αυτή του Γουτεμβέργιου. Συμμερίζεστε την άποψη;
Ήδη είναι η επανάσταση αυτή πράξη. Με μία διαφορά: εάν εμείς δεν πατάμε γερά στα πόδια μας, θα πετάμε σαν το χαρταετό που του έχουν κόψει τα σχοινιά.
Υπάρχουν άλλες γλώσσες, εκτός της ελληνικής που αντιμετωπίζουν κίνδυνο από τον αγγλικό γλωσσικό ιμπεριαλισμό;
Πρώτα - πρώτα κινδυνεύει η γαλλική γλώσσα. Κίνδυνο αντιμετωπίζει και η γερμανική γλώσσα, γιατί βλέπω μία συρρίκνωση τα τελευταία χρόνια και μέσα στη Γερμανία, αλλά και εκτός της χώρας. Έχει περιοριστεί η γερμανομάθεια. Αντίθετα, διαπίστωσα μία αύξηση των ανθρώπων που ομιλούν την παλαιά σκοτσέζικη.
Τελικά, τι ακριβώς είναι η ελληνική γλώσσα; Η γλώσσα των θεών, η μητέρα των γλωσσών ή η γλώσσα του μέλλοντος;
Στην ερώτηση αυτή, ο κ. Καργάκος μάς παρέπεμψε στο βίβλο του «Μικρά Γλωσσικά» όπου υπάρχει η ομιλία του «Η γλώσσα του μέλλοντος και το μέλλον της γλώσσας». Από τον επίλογο του βιβλίου είναι το παρακάτω απόσπασμα:
«…αν σταματήσουμε να μισούμε ή να περιφρονούμε τη γλώσσα μας, αν συμφιλιωθούμε μαζί της, θα ζήσουμε αύριο σ' ένα πνευματικό και επιστημονικό περιβάλλον πιο φιλικό προς εμάς. Το μέλλον χρειάζεται την ελληνική για να υδροδοτείται από αυτή γλωσσικά. Όποια ευρωπαϊκή γλώσσα κι αν εξελιχθεί σε παγκόσμια γλώσσα, σε μία οικονομική lingua franca, θα έχει την ανάγκη της ελληνικής η οποία και γι' αυτό πρέπει να διατηρηθεί ζώσα, σφριγώσα και ακμαία. Οι καρποί της πάντα θα είναι καρποί και για το παγκόσμιο λεξιλόγιο της επιστήμης και του πολιτισμού. Γι' αυτό το να υπηρετούμε με σεβασμό τη γλώσσα μας είναι η μεγαλύτερη προσφορά στον παγκόσμιο γλωσσικό πολιτισμό».


Εφημερίδα Καθημερινή, 25/9/2006
Συνέντευξη στους
Δ. Πολυχρονόπουλο, Α. Αποστόλου.
Δια την αντιγραφήν:
http://proskynhths.blogspot.com/
tezjorge@yahoo.gr


▓▓ μικρα ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓

Κεντρικός πεζόδρομος Νυμφαίου. Στη Νιγρίτα, πότε;

 Ούτε με τα κολωνάκια καταλαβαίνει ο Νιγριτινός! Ακόμα δεν μπήκαν και αρχίσαμε να μετράμε τα σπασμένα. Στους μονοδρόμους, οφείλω όμως να παραδεχτώ, προσαρμοστήκαμε σχετικά γρήγορα.

 Αυτό το χάλι με την έλλειψη γιατρών του ΙΚΑ στο Κέντρο Υγείας και την ταλαιπωρία του κοσμάκη, μέχρι πότε θα πάει; Οι υπεύθυνοι φορείς έχουν κινήσει τις διαδικασίες, έχουν πιέσει εκεί που πρέπει για να βρεθεί ικανοποιητική λύση; ΔΕΗ και ΟΤΕ έφυγαν, μήπως να τρέχουμε στα Σέρρας και για να γράψουμε φάρμακα; Σαν πολύ δεν υποτιμάτε την Επαρχία, καρεκλοκένταυροι των υψηλών θέσεων και μισθών;