ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ: ΧΑΡΑ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ (28 05 2010)
Η ιστορία μιας δασκάλας αποτυπώνει την κατάσταση
στη Θράκη και τις ευθύνες του κράτους.
Χαρδαβέλλα δεν παρακολουθώ συχνά, καθώς οι εκπομπές του συνήθως αφορούν θέματα που λίγο πολύ τα θεωρώ απάτες. Την Τρίτη το βράδυ όμως, είδα τυχαία ότι το θέμα του ήταν γήινο, και μάλιστα φλέγον: ήταν η κατάσταση στη Θράκη, που βγήκε στην επιφάνεια λόγω μιας δασκάλας, της Χαράς Νικοπούλου. Η προσωπική της υπόθεση δείχνει πεντακάθαρα το τι μαγειρεύεται εκεί και ποιον ρόλο έχει το σύστημα για την παγίωση μιας νεοεποχίτικης, ανθελληνικής κατάστασης.
Ένας από τους ρόλους του δασκάλου, σαφώς και είναι (έτσι μάθαμε) και η καλλιέργεια της προσωπικότητας του μαθητή με βάση τα στοιχεία εκείνα που αποτελούν την ταυτότητα του λαού: γλώσσα, θρησκεία, πατρίδα. Άσε που σήμερα κινδυνεύεις να αποκληθείς ακροδεξιός ή γραφικός αν τολμήσεις και αναφέρεις κάτι από τα τρία. Πάνω σε αυτά όμως στηρίζονται όλοι οι λαοί για να προχωρούν, γιατί, αν δεν υπάρχουν σταθερές βάσεις για να πατήσεις, δε μπορείς να ανέβεις ψηλότερα. Αν δεν έχεις ρίζες βαθιές, πρέπει να τις δημιουργήσεις (ή να τις σφετεριστείς, βλέπε Σκοπιανοί). Αξίες, ήθη και έθιμα που συναποτελούν αυτό που θέλουμε να ονομάζουμε κοινότητα και δίχως αυτά, δυστυχώς, είναι η αδύνατη η ίδια η ύπαρξη.
Στη Θράκη η κατάσταση είναι πιο μπερδεμένη, καθώς από τη μία έχουμε μουσουλμάνους Έλληνες πολίτες με ελληνική συνείδηση, και από την άλλη κάποιους που φέρονται να έχουν τουρκική συνείδηση. Αν προσθέσουμε και την πομακική ή την τσιγγανική γλώσσα, βλέπουμε ότι τινάζεται στον αέρα η «κοινωνία» με τους υπόλοιπους Έλληνες, καθώς σε κανένα από τα βασικά συστατικά δεν υπάρχει ομόνοια. Συνεπώς, για πολλά χρόνια το ελληνικό κράτος είχε αποκλεισμένα τα πομακοχώρια (με ελεεινές μπάρες!) και για τους άλλους που είχαν ή τους καλλιεργούνταν τουρκική συνείδηση, άφηνε το τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής να αλωνίζει (όπως και σήμερα). Και η κοινή γνώμη δεν είχε ιδέα, μιας και το κράτος ακολουθούσε την τακτική της καλής νοικοκυράς: τα σκουπίδια κάτω από το χαλί. Δεν καθαρίζουμε, αρκεί να μη φαίνεται.
Κάποια στιγμή όμως το χαλί τραβιέται. Και τότε, όχι μόνο εμφανίζονται τα σκουπίδια και η ανικανότητά (ή η βρωμιά) μας, αλλά και χάνουμε την ισορροπία μας, αφού μας το τραβάνε κάτω από τα πόδια μας.
Στα πλαίσια του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν έχουμε λόγο να ζητάμε να αλλάξει κάποιος θρησκεία ή γλώσσα. Οι Πομάκοι, που δεν έχουν καμία σχέση με Τούρκους (είναι άλλο, ντόπιο φύλο), είναι ανάγκη να κρατήσουν και τη γλώσσα τους και τη θρησκεία τους. Όμως είναι εξίσου απαραίτητο να μάθουν καλά και την ελληνική γλώσσα. Και οι ίδιοι το θέλουν. Όμως, τα προοδευτικά στελέχη των Υπουργείων της νέας τάξης πραγμάτων αποφασίζουν μέσα από - κι εγώ δεν ξέρω ποιες - συμφωνίες να διδάξουν στα πομακόπουλα και τα τσιγγανόπουλα την τουρκική! Επειδή είναι μουσουλμάνοι δε σημαίνει ότι είναι και Τούρκοι! Το Προξενείο στην Θράκη κάνει καλά τη δουλειά του. Μπορείτε να φανταστείτε την Τουρκία να επιβάλλει τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας (;) σε όλα τα δημόσια σχολεία της Κωνσταντινούπολης;
Έτσι λοιπόν, αντί να προωθείται για τις μειονότητες μια ισότιμη εκπαίδευση με την πλειονότητα, έχουμε μια απόπειρα εκτουρκισμού ανθρώπων, συμπολιτών μας, που δεν τη θέλουν! Μόνο οι φανατικοί μουσουλμάνοι, οι πράκτορες του τουρκικού Προξενείου και οι ψευτομουφτήδες κρυφογελάνε, όταν βλέπουν τα σχέδιά τους να γίνονται πραγματικότητα και μάλιστα με τις ευλογίες του ελληνικού κράτους και αυτών που τάχτηκαν να το υπηρετήσουν.
Η Χαρά Νικοπούλου προσπάθησε να εμφυσήσει στα παιδιά του χωριού Μ. Δέρειο του Έβρου, όπου εργαζόταν, μια αίσθηση της μοναδικότητας της φυλής τους και μια ελληνική συνείδηση, χωρίς να θίξει ούτε τη γλώσσα, ούτε τη θρησκεία τους. Δεν ήθελε όμως να βλέπει αυτά τα παιδιά να δέχονται απροστάτευτα την τουρκική προπαγάνδα για να συρθούν αργότερα σε κάποιο τουρκικό σχολείο ή Πανεπιστήμιο. Αυτή της τη μαγκιά την πλήρωσε. Έπεσαν λυτοί και δεμένοι να τη φάνε. Και το κατάφεραν.
Στην εκπομπή του Χαρδαβέλλα ακούστηκαν πολλά. Από τους φανατικούς της περιοχής (που δεν ήθελαν να μιλήσουν καθαρά), υψηλόβαθμα στελέχη του Υπουργείου Παιδείας, τους μειονοτικούς βουλευτές Ξάνθης και Ροδόπης, μέχρι και τον Δήμαρχο, τον Έλληνα και χριστιανό Δήμαρχο που η φωλιά του μάλλον είναι πολύ λερωμένη, μιας και κάθε λεπτό αναιρούσε αυτό που έλεγε πριν. Κατάφεραν να την κάνουν να ζητήσει μετάθεση. Την τραυμάτισαν, τη συκοφάντησαν και κατάφεραν να ξερριζώσουν έναν πυλώνα του ελληνισμού, ένα πρότυπο δασκάλας (ας μην αναφερθώ στο έργο της και στο τι πέτυχε με τα παιδιά, θέλει ολόκληρες σελίδες) από μια τόσο ευαίσθητη περιοχή.
Και αναρωτιέμαι: κυρίαρχη, κρατική πολιτική στη Θράκη ποιος ασκεί; Το ελληνικό κράτος ή το τουρκικό Προξενείο;
▓▓ μικρα ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓
Τι γίνεται φέτος ρε παιδιά; Δεν προλάβαμε να ασχοληθούμε με τη σημειολογία στο μάθημα της Έκθεσης και δώστου «Στου Κεμάλ το σπίτι» στα Κείμενα Λογοτεχνίας ανήμερα της ημέρας μνήμης της ποντιακής γενοκτονίας! Βέβαια το κείμενο του Ιωάννου που έπεσε, δεν έχει καμία σχέση, αλλά να ακούγεται το όνομα του Κεμάλ, του ηγέτη της σφαγής, μια τέτοια μέρα, σε βάζει σε υποψίες... Λέτε η Επιτροπή να μην ήξερε τι μέρα ήταν η 19η Μαΐου;
Αλλά και στα Αρχαία Ελληνικά δεν πήγαν πίσω: στο άγνωστο κείμενο, διάλεξαν ένα απόσπασμα από τα «Απομνημονεύματα» του Ξενοφώντα, όπου αναφέρεται η γνωστή και σήμερα φράση: «ο βίος αβίωτος»! Όπως πάνε να μας τον καταντήσουν με τα συνεχή «μέτρα». Μπράβο επιτυχία φέτος, αυτές ήταν εξετάσεις!
Αναμένουμε δίχως ανάσα να πραγματωθούν οι αποφάσεις του Δήμου που συνόδευαν τον τελευταίο λογαριασμό ύδρευσης (πρώτη φορά που χάρηκα ανοίγοντας έναν λογαριασμό!). Για να δούμε, γιατί ο Ιούνιος είναι πολύ κοντά. Και το Φθινόπωρο επίσης...
Αν θέλετε περισσότερα για τους Πομάκους, θα βρείτε στην διαδικτυακή εφημερίδα τους «Ζαγάλισα», στη διεύθυνση: http://zagalisa.gr/
Οι απόψεις του Γιάννη Μπάκα, που εξίσου υπηρετεί στη Θράκη, επί του θέματος θα ήταν καλοδεχούμενες (για να μην πω απαραίτητες).
