Το οργανωμένο σχέδιο συρρίκνωσης των εργασιακών κατακτήσεων και η αφασία του Νεοέλληνα.
Μεγάλη συμπαιγνία διακρίνεται την ώρα που η χώρα βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή. Η κατά τα φαινόμενα κρίση επηρεάζει άμεσα – σαν κολλητική αρρώστια – όλα τα ως τώρα δεδομένα, κατακτημένα δικαιώματα, κυρίως τα εργασιακά, τα οποία βλέπουμε αποχαυνωμένοι να συρρικνώνονται. Παρακολουθούμε τις εξελίξεις από την τηλεόραση χάσκοντας, σαν να μη μας αφορούν. Κι όμως, αγγίζουν τη δική μας ζωή. Και δεν αντιδρά κανένας. Άκρα του τάφου σιωπή. Τι συμβαίνει; Τόσο μεταλλάχτηκε ο Έλληνας τα τελευταία χρόνια και χαζεύει ανήμπορος τον κατήφορό του; Σαν τη Γυναίκα με τα Μαύρα από τη Σονάτα του Ρίτσου: «...σωριάζομαι και βλέπω τις φυσαλίδες απ’ την ανάσα μου ν’ ανεβαίνουν, ν’ ανεβαίνουν και προσπαθώ να διασκεδάσω κοιτάζοντας τες
κι αναρωτιέμαι τι θα λέει αν κάποιος βρίσκεται από πάνω και βλέπει αυτές τις φυσαλίδες, τάχα πως πνίγεται κάποιος ή πως ένας δύτης ανιχνεύει τους βυθούς;».
Δεν αντιδρά κανένας. Πρωτοφανές. Ίσως βέβαια να φταίει και το γεγονός ότι έχουμε «σοσιαλιστική» κυβέρνηση. Θα τρίζουν τα κόκαλα του Ανδρέα Παπανδρέου, αν αυτοί είναι σοσιαλιστές! Αυτοί είναι η χειρότερη δεξιά που είδε ο τόπος. Με σημαντικότερο δεκανίκι το κόμμα της «λαϊκής δεξιάς»! Πράγμα που αποδεικνύει πόσο έχουν μπλεχτεί οι ιδεολογικοί σχηματισμοί και πόσο κούφιοι είναι τελικά οι στερεότυποι πολιτικοί χαρακτηρισμοί. Τι σημαίνει – στην πράξη, για τον πολίτη – η σημερινή πολιτική διαλεκτική των ξύλινων αντιθέσεων: δεξιά – αριστερά, προοδευτικός – συντηρητικός, κ.λπ.; Τίποτα! Απλά προπετάσματα καπνού για να θολώνουν την κρίση μας και να βρίσκει εύκολο στόχο η προπαγάνδα.
Προσπαθώ όμως να φανταστώ τι θα γινόταν, αν στην κυβέρνηση ήταν η άλλη παράταξη, η «συντηρητική» και έπαιρνε αυτά τα μέτρα. Φωτιά και τσεκούρι! Ολόκληρος ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της «προόδου», όλες οι «δημοκρατικές δυνάμεις» των αδέσμευτων καναλιών και εφημερίδων θα ξεσηκώνονταν, θα χούγιαζαν οι παραθυράτοι, θα σείονταν η χώρα από πορείες, διαμαρτυρίες, απεργίες... Μια «σοσιαλιστική» κυβέρνηση παίρνει τα πιο αντιλαϊκά μέτρα στην Γ’ Ελληνική Δημοκρατία και δεν κουνιέται φύλλο! Αλλά πώς να κουνηθεί; Η συμπαιγνία έχει βαθιές ρίζες και είναι καλά προσχεδιασμένη.
Πρώτα – πρώτα, έχει δοθεί η εντύπωση ότι η ασφυκτική θηλιά στο λαιμό του εργαζόμενου είναι...εισαγωγής. Made in E.U. Οπότε δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, γιατί θα μας κάνουν ντα οι εταίροι μας. Αυτοί εταίροι κι εμείς οι εταίρες τους. Άσε που σε άλλες εντολές τους κωφεύουμε, τους γράφουμε εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Εδώ, οσφυοκαμψία. Από την άλλη, δεν υπάρχει νοικοκυριό σήμερα στην Ελλάδα που να μη χρωστάει δάνειο σε τράπεζα. Πώς να αντιδράσει κάποιος λοιπόν; Πώς να συμμετέχει σε απεργίες συνεχείς (αλλιώς δε γίνεται), όταν με κάθε μέρα απεργίας χάνει χρήματα, τα οποία έχει τσίμα τσίμα υπολογισμένα μέχρι το τελευταίο σεντ, για να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του προς τις τράπεζες; Κατάφεραν λοιπόν με αυτόν τον τρόπο να του κλείσουν το στόμα και να του δέσουν τα χέρια.
Είναι μεγάλη ιστορία η προπαγάνδα που ασκήθηκε για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Μιλάμε για εκμετάλλευση των ελπίδων και των ονείρων του Έλληνα να αποκτήσει ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο. Το καρότο και το μαστίγιο, με σιγοντάρισμα (σχεδόν ώθηση) και από τους πολιτικούς. Και είναι σίγουρο ότι δεν έχουν όλοι την ίδια αυτοσυγκράτηση και αυτοκυριαρχία, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να διαχειριστούν με ορθό τρόπο τα ποσά που απλόχερα (!) οι τράπεζες δανείζουν. Χωρίς όρους, χωρίς προβληματισμό. Και σχεδόν ποτέ δε βγαίνει χαμένη μια τράπεζα. Από κοντά και τα Μ.Μ.Ε. για να πετύχουμε την ελληνική ανάπτυξη! Μα, γίνεται ανάπτυξη με δανεικά; Τραπέζες, πολιτικοί, Μ.Μ.Ε., δεμένοι σε ένα νήμα, είναι οι βασικοί παράγοντες για αυτό το χάλι.
Και πέρα από αυτά, βγαίνουν και τα κατευθυνόμενα γκάλοπ (άλλη πληγή αυτά) και δείχνουν ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων στηρίζει στην ουσία αυτή την πολιτική! Ούτε μισή μονάδα πεσμένη η κυβέρνηση που πήρε αυτά τα μέτρα! Οργανωμένο το σχέδιο παραπλάνησης της κοινής γνώμης. Ούτε ο Γκαίμπελς δε φτουράει μπροστά τους! Αν ήταν οι άλλοι, οι «συντηρητικοί» στη θέση τους, θα είχαν πέσει εν ριπή οφθαλμού! Μάλλον κάτι θα ήξερε ο ανεψιός Καραμανλής και την έκανε νωρίς νωρίς...
Κατάντησε ο Έλληνας βολεμένος, να μην αγωνίζεται, να μην αντιστέκεται, να κλείνεται μέσα στη μιζέρια του μικροκόσμου του. Να σκύβει το κεφάλι υποκύπτοντας, και βλέποντας τα χειρότερα να λέει: «καλά είμαστε, μην έρθουν τα χειρότερα». Πόσο επίκαιρος φαντάζει πάλι ο λόγος του ποιητή Μιχάλη Κατσαρού: «Ἀντισταθεῖτε, σ᾿ αὐτὸν ποὺ χτίζει ἕνα μικρὸ σπιτάκι καὶ λέει καλὰ εἶμ᾿ ἐδῶ.». Πόσοι όμως μπορούν να το κάνουν;
▓▓ μικρα ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΑ ▓▓
Διαβάζω σε σχολικό βιβλίο Ιστορίας για την κρίση του 1929: « Οι αγρότες είδαν τα προϊόντα τους να μένουν απούλητα και τα εισοδήματά τους να εξανεμίζονται. Οι βιομηχανικοί εργάτες και οι εμποροϋπάλληλοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με μειώσεις των μισθών τους, περιορισμό των ωρών εργασίας και απολύσεις. Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες υποχρεώθηκαν να πουλήσουν ή να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους και οι δημόσιοι υπάλληλοι να αποδεχτούν δραστικές μειώσεις των μισθών τους. Ένα κύμα εξαθλίωσης κάλυψε τις Η.Π.Α., την Ευρώπη και πολλές άλλες χώρες του δυτικού κόσμου προκαλώντας έντονες – και συχνά βίαιες – διαμαρτυρίες». Η Ιστορία επαναλαμβάνεται και μυαλό δε βάζουμε. Και από αυτή την κρίση ξεκίνησε ο β’ παγκόσμιος πόλεμος...
